Keuzestress

‘En, weet je al wat je later gaat worden?’ Als ik een ingevuld feedbackformulier zou krijgen voor elke keer dat ik als coassistent deze vraag kreeg, had ik zo mijn boekje vol. Als dochter van een huisarts was het voor mij al vroeg duidelijk: ik zou ook huisarts worden. En dus antwoordde ik iedere keer braaf dat ik nog niet wist wat ik zou worden, maar dat de huisartsgeneeskunde me wel erg aansprak. Ieder coschap opnieuw. Tot ik bij de huisartsgeneeskunde kwam.

‘En, weet je al wat je gaat worden?’ Enthousiast stak ik bij dat laatste coschap van wal dat ik al van kinds af aan wist dat de huisartsgeneeskunde hét vak voor mij zou zijn. Enthousiast zat ik dan ook wekenlang op de stoel van de huisarts, precies te doen wat ik altijd al wist dat ik leuk zou vinden. Tot ik me begon af te vragen wat ik er nu eigenlijk zo leuk aan vond. Want hoe weet je nu écht wat je voor de rest van je leven wil gaan doen?

Die keuzestress, die begint al vroeg. Als kind moet je al bedenken welke richting je later opgaat. Als je net volwassen bent geworden, volgt de keuze of en wát je gaat studeren. En als bijna-dokter krijg je dan altijd die vraag. ‘Weet je al wat je later gaat worden?’ Later, dat klinkt alsof ik nog jaren de tijd heb – maar in werkelijkheid zijn het weken. Als coassistent lijkt iedere arts vervuld van zijn of haar roeping: ‘Ik wist eigenlijk altijd al dat ik chirurg-oncoloog wilde worden’, zei mijn begeleider in mijn eerste coschap. Lange tijd dacht ik dat ook: ik word huisarts! Tot ik er eigenlijk helemaal niet meer zo zeker van was. Natuurlijk ben ik niet de enige, en staan avonden met bevriende studenten in het teken van die keuzestress. Met enige jaloezie horen we de verhalen aan van de voor sommigen voorbestemde beroepskeuzes, de jarenlange opbouw naar een sollicitatie, en de onvermijdelijke aios-positie. Dan knaagt het toch wel: wat als ik het straks nog steeds niet weet?

‘Denk je dat je uiteindelijk ook als aios hier zou willen werken?’ vraagt mijn oud-begeleider tijdens mijn eigen sollicitatie. Ik moet even slikken als ik die vraag krijg. ‘Misschien’, geef ik eerlijk toe. ‘Maar ik weet eigenlijk nog niet wat ik wil.’ De specialist glimlacht vriendelijk terug. ‘Ach’, zegt hij, ‘dat weten we eigenlijk allemaal niet, toch?’ Ik ontspan weer in mijn stoel. Ik hoef nog helemaal niet meteen te kiezen, zegt hij. Daarom solliciteer ik ook als anios: om te kijken of ik dit wel leuk vind. ‘Gun jezelf de tijd om dat zelf te ondervinden’, krijg ik terug. En gelijk heeft hij.