Blogs
Blog

Je mag huilen!

Plaats een reactie

Het was precies dezelfde donkere kamer met hetzelfde kleine babybedje op precies dezelfde gang van hetzelfde ziekenhuis. Ik was er met lood in mijn schoenen naartoe gelopen, had steeds trager de ene voet voor de andere gezet. Op datzelfde kleine kinder-ic-bedje lag een jongetje, precies dezelfde leeftijd als mijn neefje toentertijd. We spraken met de arts en de ouders terwijl we keken hoe de baby met zijn infuusslangetjes speelde. Ik vroeg hen hoe zij zich voelden en hoe ze met hun andere kindje omgingen. Er waren weinig woorden.

Daarna nam de arts ons mee om samen met de ouders zijn CT-scans door te nemen. Ik heb niks van de scans onthouden of überhaupt gezien. Constant beet ik op mijn lip en keek ik naar de grond, om maar niet te huilen. De seconde dat ik uit het ziekenhuis was, vloeiden mijn tranen aan een stuk. Toen mocht het pas. Toch?

‘Lieve, als jij later als arts alleen maar bezig bent met het onderdrukken van je tranen, dan is je aandacht niet echt bij de patiënt’, zei mijn coach later. Dat is waar ook, ik heb nu ook niks opgestoken van die CT’s. ‘Dan ben je bezig met jezelf, en gaan het verhaal, de emoties en de diagnostische clue’s allemaal langs je heen.’ Daar had ze wel gelijk in. ‘Huil maar als dat voor jou nodig is, en benoem het hardop. Dan is het een seconde onderdeel van het gesprek, in plaats van gedurende het hele consult.’ En zo kan ik de patiënt weer helpen, check!

Dit is alweer drie jaar geleden en inmiddels mag ik wel zeggen dat ik pro ben geworden in het verkondigen van deze logica. Er zijn ondertussen meer onderbouwingen bijgekomen, zoals de volgende: als patiënten zien dat jij huilt, zijn ze vaak positief verrast door jouw inleving en betrokkenheid. Je hoort ze vaak tegen een familielid zeggen: ‘Het was zelfs zo erg dat de dokter ook een traantje moest laten!’ Ze voelen zich dus meestal extra gehoord als jij je tranen toelaat. En is dat niet waar we allemaal naar snakken als we ons bloot geven bij de dokter?

Meer van Lieve

  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.