Je kan m’n rug op!

Na een aantal weken op een kruk op de polikliniek, zal een van mijn patiënten aan een hernia worden geopereerd. De neuroloog stelt voor dat ik de operatie bijwoon, zodat ik erachter kom wat patiënten ondergaan als wij ze doorsturen naar de neurochirurg. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik kleed me om, zoek de juiste ok, stel mezelf aan iedereen voor en schrijf mijn naam op het bord. De neurochirurg komt iets later binnen en geeft goedlachs iedereen een hand. ‘Zeg maar gewoon Evert hoor!’

Ik sta niet steriel dus terwijl de chirurg en de assistent zich steriel aankleden, zoek ik een veilige plek op in de operatiekamer. Ondertussen wordt er een goed radiostation uitgezocht om de ok van muziek te voorzien. Plots horen we een Eurovisie-Songfestival-uur voorbijkomen. De ok-assistenten en ik kijken elkaar tevreden aan en besluiten unaniem dat dit het beste radiostation is.

Evert begint met de operatie en als ik op mijn tenen sta, kan ik net het sneetje op de rug van de patiënt zien. Niet het beste uitzicht, maar genoeg om me te realiseren dat een sneetje van nog geen vijf centimeter blijkbaar genoeg is voor de neurochirurg om mee te kunnen werken. Ik spring een keer op en neer maar dat kan ik natuurlijk niet de hele operatie volhouden. Ik leg me erbij neer dat ik niet heel veel meer ga zien dan het sneetje.

‘Hé Evy, je kan m’n rug op… als je wilt?’ Verbaasd kijk ik de chirurg aan. Zei hij dat nou echt? Dan zie ik in mijn ooghoek de operatieassistent een krukje pakken, die ze vlak achter de voeten van Evert neerzet. Voorzichtig stap ik erop en inderdaad: ik zit bijna op zijn rug. Ik moet opletten dat ik zijn steriele jas niet aantik met mijn knieën, maar het gaat goed.

‘Je snapt nu wel dat ik geen enkele fout kan maken nu jij zo in mijn nek staat te hijgen hè?’ Hij kijkt over zijn schouder naar mij en we moeten allebei lachen. Ik verlies bijna mijn evenwicht maar het gaat gelukkig goed en de rest van de operatie verloopt rustig. Als de laatste hechting wordt gezet stap ik van de kruk en zet ik hem veilig weg. De patiënt wordt naar de uitslaapkamer gebracht.

‘Nicole, ik heb nog wel een verzoeknummertje’ zegt Evert, ‘Ding-A-Dong van Teach In. Ken je die, Evy?’ ‘Het mag dan wel voor mijn tijd zijn geweest, maar de klassiekers ken ik wel hoor!’, zeg ik lachend. Zingend (en dansend) ruimen we met z’n allen de ok op.