Incasseren, en doorgaan

Casus 1:

Na de grote visite bel ik de uroloog die patiënte ook had gezien. Een ingewikkelde casus, nog pro diagnosi, want ze blijkt een dubbeltumor te hebben waarvan eentje dus een proces in de blaas. De PA-uitslag hiervan laat een urotheelcelcarcinoom zien, en betreffende uroloog heeft het biopt afgenomen.

Ik zit midden in mijn verhaal – ‘maar het biopt lijkt niet representatief te zijn; er is geen spierweefsel in het biopt namelijk’ – als ik word onderbroken. ‘Ja, ho eens even’, begint hij met verheven stem. ‘Jullie insteek toen wij hierbij in consult werden gevraagd, was heel anders, het is mij anders uitgelegd en daarom heb ik bij haar slechts oppervlakkige biopten afgenomen. Het is jullie schuld dat we nu onvolledige PA hebben.’ Ik krijg een halve tirade over me heen: hoe dit anders moet, dat hij nu natuurlijk geen uitspraak kan doen ten aanzien van het urologische beeld als het andere nog niet opgehelderd is, dat dit echt een onzinconsult is en dat ik beter moet nadenken de volgende keer.

Ik schiet automatisch in de verdediging, totdat ik me daarvan bewust word en het gesprek maar afrond. Daarna klaag ik bij mijn zaalarts dat ik zojuist ben uitgekafferd. Hij weet meteen te raden welke specialist ik aan de lijn had. Incasseren, en doorgaan.

Casus 2:

Grote visite. De specialist heeft de spoed-PET-CT voor onze patiënte al aangevraagd, ik hoef alleen nog de radioloog te bellen ter akkoord. Ik bel direct de radioloog en steek van wal: ‘Goedemorgen, met Avin, semiarts, we hebben net een aanvraag gedaan voor een PET-CT voor onze patiënte op de afdeling ter uitsluiting van…’, maar ik word onderbroken. ‘Ja sorry, dit is niet hoe je een patiënt introduceert. Je belt om met mij te overleggen, maar zegt dat je de aanvraag er al in hebt staan? Dat is dus het probleem met jullie. Wij doen alle diagnostiek, maar jullie strijken daarna met de eer alsof jullie de diagnose hebben gesteld. Wij stellen de diagnose en indicatie. Als je belt, dan moet je dus zeggen: dag dokter, ik bel om te overleggen over het aanvragen van een PET-CT. Nu passeer je ons.’ 

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. ‘O sorry, het was absoluut niet mijn intentie om dat te doen.’ Hij antwoordt bits terug: ‘Ja, dat heb je dus net wel gedaan. Wie is je supervisor?’ Ik geef hem de naam van mijn zaalsupervisor, die op dat moment naast mij zit en het hele spektakel heeft mogen aanschouwen. ‘Ja het is akkoord, bel maar met de planning wanneer het kan’, en hij hangt op. Ik zucht. Incasseren, en doorgaan.

Slechts twee voorbeelden, maar ik heb er tientallen. Bij beide gevallen echter, was er een verschil met eerder. Mijn zaalsupervisor neemt het nu voor mij op, staat aan mijn kant, en keurt het gedrag af.

Ik kan niet eens navertellen hoe vaak ik tijdens al mijn coschappen telefonisch ben uitgekafferd door een specialist. Omdat ik een domme vraag stelde, omdat het een onzinconsult zou zijn, omdat mijn toon hen niet aanstond. Coschappen lopen betekent ook incasseren. Ik snap ook wel dat een specialist het extreem druk heeft, platgebeld wordt, dat dat ene telefoontje van mij net de druppel kan zijn, en ze het niet zo bedoelen.

Tegelijkertijd zijn deze specialisten mijn rolmodellen; hoe zij zich gedragen en met ons omgaan vormt de basis van wat wij als jonge collega’s normaal gaan vinden. Inmiddels kijk ik er niet meer raar van op. Maar zo omgaan met elkaar in een ziekenhuis, waar je een gezamenlijk doel hebt, is niet normaal. Hoe ik dit echter het beste kan terugkoppelen, weet ik ook niet. Want, incasseren en doorgaan, zorgt uiteindelijk alleen maar voor frustratie bij mezelf.