In opleiding komen

'Ik heb twee opleidingsplekken. Ik krijg dertig brieven binnen. Hoeveel denk je dat er geschikt zijn voor de baan?’ vraagt de opleider ons. ‘Twee!’ roept iemand uit de zaal. ‘Nee, dertig! Allemaal zijn ze geschikt. Allemaal goede, bekwame afgestudeerden. Met cv’s waar je u tegen zegt, met motivaties waar je tranen van in je ogen krijgt. Hoe moeilijk denk je dat die keus dus is voor ons als opleiders?’ zegt hij licht wanhopig.

Uiteindelijk moet die keus wel gemaakt worden. Als ik de opleiders moet geloven dan maakt een onderzoekje meer of minder, een commissie meer of minder, een baantje meer of minder echt niet uit voor de vraag of je wordt aangenomen. Volgens hen moet je je hart volgen, doen wat je leuk vindt, je ontwikkelen als persoon, bier drinken in de kroeg en een fantastische studententijd hebben. Ik vind dat wel makkelijk praten als je eenmaal ‘aan de andere kant van de tafel’ zit. Zij zijn er al. Wij nog niet. Natuurlijk zeg je dat, en natuurlijk is dat ontzettend logisch, want je kunt pas echt goed zijn in iets wat je met plezier doet. Ik ben fan van deze redenatie, maar laten we niet naïef zijn. Ik merk nog steeds de stress bij mezelf en medestudenten als het over opleidingsplaatsen gaat.

Uiteindelijk moet namelijk de keus gemaakt worden tussen jou of je medestudent. Waar baseren ze dat op? Het eerste deel is natuurlijk je motivatiebrief + cv, het eerste wat ze van je zien, maar het gaat verder dan dat. Ga shinen bij je semiartsstage, en misschien krijg je daarna wel je eerste anios-plek. Doe strategisch je wetenschapsstage bij de divisie waar je misschien wel wilt promoveren, en misschien mag dat dan ook. Opleiders kennen elkaar, en bellen elkaar volgens mij wel eens op over ons coassistenten. Ik stel me dan voor dat het dan zo gaat: ‘Dag Jan, met Kees vanuit een perifeer affiliatieziekenhuis. Als coassistent X komt solliciteren voor de opleiding of anios-plek, gelijk aannemen!’ Uiteindelijk willen zij ook gewoon een leuk mens voor in het team hebben, of je nou een cv van tien of van twee pagina’s hebt.

En als je dan eenmaal wordt uitgenodigd op gesprek, vertel dan iets geks over jezelf wat in hun geheugen gegrift zal blijven. Dit is geen broodjeaapverhaal. Een sollicitant vertelde mij dat hij en zijn vrienden een broodrooster hadden gebouwd om zo het Guinness World Book of Records te verbreken van highest toast popper. Het record stond op 4,57 meter. Helaas was het hen niet gelukt het record te verbreken.

We kozen hem toch uit.