‘In de haken hangen’

Met een lamme arm en in een onmogelijke positie probeer ik de kocher zo goed mogelijk recht te houden. Met mijn 1,85 meter staat de operatietafel eigenlijk veel te laag voor mij – zoals eigenlijk altijd –, maar ik zeur niet. Of althans: dat probeer ik. Want op deze operatie had ik mij niet voorbereid: ik ben voor nood ingeroepen om wat haken vast te houden en heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar ik precies naar aan het kijken ben.

Het is eigenlijk best gênant. Stiekem hoop ik dat er geen moeilijke vragen zullen worden gesteld. Wat ook gênant is: dat ik bijna 5 uur niet gegeten heb – ik wist immers niet dat ik naar de ok zou gaan –, en dat ik mij probeer te focussen op ‘blijven staan, blijven staan’. Probeer even het bloederige tafereel voor je te vergeten, zeg ik tegen mijzelf. Maar ik ben afgeleid en dat wordt gestraft: ‘kom op, houd die tang vast’. De focus moet weer terug naar het rampgebied; dat is beter voor de operateur, maar niet voor mijn benen die inmiddels aanvoelen als slappe soepstengels. Ik voel me een domme ezel die steeds tien stappen achterloopt en de simpelste dingen nog niet goed doet. ‘Een schaar hoor je niet zo vast te houden, heb je dat vroeger op school niet geleerd?’ Nou uh, kennelijk heb ik in groep 3 niet goed opgelet! Bij het afknippen van de hechtdraden komen er altijd zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Het lijkt een simpel klusje, maar op een of andere manier knip ik ze altijd kort als ze lang moeten en andersom. ‘Zo moeilijk is het toch niet?’ Nee, zou je denken. Ik ben compleet het overzicht kwijt. Terwijl de operateur fluitend op de radio lekker aan ‘t opereren is, ben ik in verkrampte positie mijn toch al vertrapte ego zelf nog even iets verder de grond aan het intrappen. ‘Hoe moet je dit nou óóit zelf doen als je benen nu al soepstengels zijn en je niet eens weet hoe je een schaar moet vasthouden?’ praat ik mezelf streng toe. Als ik richting het einde mijzelf weer even nieuwe moed gegeven heb en vraag of ik de wond mag sluiten, klinkt het vanuit de omloop: ‘liever niet, we lopen al achter op schema’. Zucht. Als alles voorbij is, komt de operateur nog even naar me toe: ‘ik was wel een beetje streng hè, sorry’. Ach, opereren kun je leren. En zelfs als je in je laatste studiejaar zit, bijna dokter bent en kennelijk niet eens een paar hechtdraden fatsoenlijk kunt afknippen, is er toch nog hoop voor die soepstengelbenen van mij!