Blogs
Blog

Ik weet niet wat goed is. Maar is dat erg?

1 reactie

‘Hoe erg is het?’ vraagt mijn coach vaak aan mij, wanneer mijn perfectionisme weer eens om de hoek komt kijken. ‘Hoe erg is het, als het niet perfect is?’ Eigenlijk niet heel erg, als het maar voldoende is.

Ik ben helemaal beduusd na een dag colleges over leefstijl en preventie. Twintig jaar lang, oké misschien tien jaar, ben ik er al van overtuigd dat er door preventie veel leed, ziekten en kosten bespaard kunnen worden. Door gezond te eten, genoeg te sporten en mentaal ‘fit’ te zijn, houden we ons lichaam in goede vorm en worden we oud. En dat is belangrijk. Daar was ik heilig van overtuigd. Dus nadat ik door een zomer vol vakanties wat kilo’s was aangekomen, ben ik gaan eten volgens de ‘voedselzandloper’. Niet streng en zeker niet als een dieet, maar gewoon als een nieuwe leefstijl. Met een goede hoeveelheid eten, zonder snoep, koek en chips. Een taartje als iemand jarig is en alcohol als ik daar zin in heb (ik blijf een student, hè 😊). Zodat ik slank, gezond en gelukkig oud zou worden zonder kwaaltjes.

Maar nu blijkt er een keerzijde van preventie. Wanneer we allemaal niet meer chronisch ziek worden door bijvoorbeeld hart- en vaatziekten, worden we ouder en krijgen we andere ouderdomskwaaltjes. Waar we dan weer veel ongemak van ervaren én we de zorgkosten alsnog mee opschroeven.

Ik ben in de war. Is het wel zo goed om een leven lang heel erg mijn best te doen om gezond te leven? Om steeds mezelf af te keuren als ik chips wél eet? Om vervolgens oud te worden en de laatste tien jaar van mijn leven niemand van mijn dierbaren te herkennen door mijn dementie?

Wil ik niet liever een zoetekauw zijn en lekker in volle glorie sterven aan een hartinfarct?

Ik weet niet of het zo zwart-wit is, want zoals vaker tijdens mijn studie gezegd wordt: ‘De geneeskunde is niet zwart-wit, maar vijftig tinten grijs!’. Maar ik ben wel in de war. Wat is nou goed? Wat is de waarde van gezondheid? Zijn dat de zorgen die je je erom maakt, het pijnlijke leed dat je moet doorstaan of de jaren die je moet missen?

Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik me dan moet afvragen hoe erg iets is. Het is niet erg dat ik het allemaal nog niet uitgedokterd heb; ik ben nog geen dokter en ik mag nog jaren nemen om mijn standpunt over mijn eigen leven te ontwikkelen. Ik blijf er wel over nadenken, dat is voldoende 😉.

lees ook
  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Marike Klugkist

    Vicevoorzitter Student en Leefstijl, Leiden

    Zeker waar dat je als jonge dokter even de tijd mag nemen om een standpunt in te nemen over verschillende kwesties! En dat is een leuk proces. Maar ik ben in de war. Welke ouderdomskwaaltjes die niet leefstijl gerelateerd zijn bedoel je dan? Dementie... is toch ook voor een deel hartstikke leefstijl bepaald?

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.