“Ik kom voor de oren”
Plaats een reactie
Het is de laatste week van het coschap KNO en ik heb straks mijn eindbeoordeling. In de verwijsbrief lees ik dat er een 81-jarige meneer zal komen met gehoorverlies. Kort voordat hij bij mij een afspraak heeft, wordt zijn gehoor gemeten. Er wordt gewerkt met een strak gereguleerd roulatiesysteem, dus zodra mijn beoordelaar de spreekkamer binnenstapt, moet ik meteen beginnen. Ik zal dan ook maar maximaal 5 minuten hebben om de resultaten van de testen te interpreteren en zo de laatste voorbereidingen te treffen voor het consult. Gespannen oefen ik nog snel even met het keelspiegeltje in de lucht in de hoop straks de stembanden van de patiënt goed in beeld te brengen. Want hij komt weliswaar voor zijn gehoor, maar ik zal zowel de K als de N & de O’en moeten onderzoeken. Gehaast komt mijn beoordelaar binnenlopen. “Het is tijd!”, zegt ze op vriendelijke toon en ze gaat achter mij in een hoek van de spreekkamer zitten.
Ik loop naar de wachtkamer en roep de achternaam van de patiënt. Er staan een man en een vrouw op en op een tergend langzaam tempo lopen ze achter mij aan naar de spreekkamer. Daar stel ik mij uitgebreid aan hen beiden voor met het Ik-ben-de-co riedeltje en vraag ik toestemming van de patiënt om dit consult te doen, ook al stond dit al in de brief. “Ja prima hoor”, zegt de patiënt. Het valt mij op dat de vrouw voortdurend boos naar mij kijkt, maar ik laat het even voor wat het is. “Gaat u zitten”, zeg ik terwijl ik naar de stoelen wijs. “Vertelt u eens?”, vraag ik. Niet echt geprikkeld om meer te vertellen antwoordt meneer: “Ik kom voor de oren.”. “Ja”, zeg ik, “Hoe gaat het met uw gehoor?”
Patiënt: “Goed”
Partner schudt hevig haar hoofd.
Ik: “Fijn, heeft u ooit het idee gehad dat u de tv steeds harder moet zetten?”
Patiënt: “Nee, ik hoor nog prima.”
Partners’ hoofd valt nu bijna van haar romp van het schudden.
Ik “Of dat u de deurbel niet meer hoort?”
Patiënt: “Nee, ik hoor het allemaal best hoor.”
Ik: “Dat is fijn. Ik kijk ook even opzij meneer” (tegen partner:) “U merkt daar ook niets van? U bent de.. partner?”
“Partner” stopt abrupt met schudden. Zij kijkt mij nu aan alsof ik zojuist onder haar ogen de bovenkant van haar lievelingstompouce heb opgesmikkeld. Haar eerste en laatste woorden tegen mij alvorens ik verbannen zal worden tot eeuwige koekenbakker: “Ik ben de dochter.”
“Aha…”
- Er zijn nog geen reacties
