Ik hoor hier niet

Ik hoor hier niet. Dat was mijn gedachte toen ik de zee van grijze en witte koppen betrad: de polikliniek Interne Geneeskunde. Zo onopvallend mogelijk zocht ik een plaats uit aan tafel, met het idee nog wat aan de studie te doen tijdens het wachten. Toch voelde ik blikken mijn kant op priemen: met een leeftijd die ten minste 35 jaar lager lag dan alle andere mensen in de wachtkamer vroeg men zich waarschijnlijk af wat ik hier deed.

Ik hoor hier niet. Dat kwam in mij op toen ik tussen de tijdschriften op tafel zocht naar de Donald Duck, die ik op kinderpoli altijd las tijdens het wachten. Tot mijn grote teleurstelling lagen er alleen maar roddelbladen en oudemensentijdschriften. Over uitjes met de elektrische fiets bijvoorbeeld. Ik heb hem maar doorgebladerd. Twee lachende senioren keken me vanaf de cover aan.

Ik hoor hier niet. Dat dacht ik toen mensen tegenover mij zich hardop afvroegen wat ‘myeloproliferatieve ziekten’ betekenden. Ze lazen aan elkaar het foldertje voor. Polycythemia vera, essentiële trombocytose: alles kwam voorbij. ‘Nee Robin. Mond houden. Niet mee bemoeien. Niet uitleggen wat dat betekent. Daar zijn de mensen in de witte jassen voor. Die heb jij vandaag niet aan. Sst’, zei ik zachtjes tegen mezelf.

Ik hoor hier niet. Dat werd duidelijk toen de interniste me bij mijn achternaam riep. Ik reageerde niet. Het was tot nu toe altijd ‘Robin’ geweest. Ook bij de huisarts en de tandarts. Pas na twee keer realiseerde ik me dat ze mij bedoelde. ‘Robin’, zei ik terwijl ik haar een hand gaf. ‘Dokter de Internist’, antwoordde ze vriendelijk.

Ik hoor hier niet. Dat was mijn gedachte toen de interniste de gehele tractusanamnese af ging. Ik wist precies wat ze als volgende vraag zou gaan stellen en probeerde heel hard om niet vóór mijn beurt antwoord te geven. Bij het lichamelijk onderzoek werden alle vaten die ze onderzocht heel erg hard in mijn hoofd geroepen. Bij de kinderarts waren ze eruit gefloept, maar bij een arts die ik nog niet kende leek het me niet heel handig om meteen zo’n patiënt te spelen waar hele communicatiepractica aan gewijd zijn. Ik moest ook heel erg mijn best doen niet uit automatisme het papier van de onderzoeksbank te vervangen bij het verlaten van de onderzoekskamer.

Toch hoor ik hier. En over een maand mogen we weer, maar dan naar een andere zorgverlener. Joepie.