Blogs
Blog

Ik droomde van m’n opa

Plaats een reactie

Laatst had ik een droom. Ik bevond mij samen met mijn grootvader op een uitgestrekte vlakte, waar we werden omgeven door pastelkleurige structuren, groot, ongedefinieerd en speels. De enige andere aanwezige was de dood. Die had de gestalte aangenomen van een portaal: een in afwachtend donkerrood omlijste waas van pastelkleuren. Het was niet dreigend, eerder lonkend. Ook niet alledaags of banaal, maar beloftevol.

Het was tijd voor mijn grootvader om te sterven. Hij moest het portaal door. Dat was de nadrukkelijke bedoeling, al bekommerden wij ons niet om het waarom. Wij deelden gulzig onze laatste momenten, bewandelden het pastel en vertelden elkaar verhalen zoals we nooit gedaan hadden. Het moment waarop hij uiteindelijk moest gaan, was intens. Maar verdrietig was het niet. Hij beloofde op mij te wachten aan de andere kant. Weg ging hij, door het portaal. Het was goed.

Eenmaal wakker geworden voelde ik een groot verdriet. De dood van mijn grootvader had zich voor het eerst volledig aan mij geopenbaard, maar deed plastisch aan. Mij werden de laatste momenten met mijn grootvader in heldere staat gegund; het behoorde zo te zijn dat hij ging; ik zou hem weer te zien krijgen. Wakkerend besefte ik de lading, het was niet goed.

Het was niet goed. Ik realiseerde mij hoezeer ik de dood uit mijn leven had geweerd. Mijn grootvader, die dit jaar de zevenennegentig aantikte, overleed twee maanden geleden in Montenegro. Hij was de laatste jaren aan het confabuleren, sterker nog: ik kende hem niet anders. Hij vertelde me telkens dezelfde fantastische verhalen zonder dat hij ze echt had meegemaakt. De laatste maanden was hij in slechte gezondheid, meestal comateus. Het was zijn tijd, hij was al zo enorm oud geworden, zijn zorg was een zware last, ik kende hem niet zoals hij echt was. Het was goed zo.

Ik realiseerde mij dat hij mij nooit meer op het terras zal opwachten bij aankomst in Montenegro. Hij zal mij nooit meer vertellen over zijn onwerkelijke jeugdtaferelen. Zijn prachtige lach ga ik nooit meer zien. Ik voelde de intense leegte van zijn afwezigheid.

Daar lag ik dan, in koud zweet en warme tranen gedrenkt. Ik sloot m’n ogen. Oude herinneringen aan mijn opa kwamen op. En vandaar vloeiden mijn gedachten voort naar wijlen mijn oma en oom en alle andere oude familieleden die zijn overleden. Ik sprak met ze, vroeg hoe het met ze ging. Tezamen zingen zij voort, een Montenegrijns lied in mijn ziel.

Het daagde mij dat ik nog geen stervende of gestorven patiënt heb meegemaakt. Ik nam me voor bij de onvermijdbare en aanstaande dood van mijn eerste stervende patiënt een poos bij diens stervensfeit stil te staan. Om de leegte van diens afwezigheid, maar ook de weelde van diens geleefde leven te waarderen. Als eerbetoon, maar ook als oefening in acceptatie van de dood.

Rust zacht, lieve opa. Proost, opdat ik je weer terug mag zien in een pastelkleurige waas. Het is goed zo.

Lees ook
  • Dino Gačević

    Dino is een coassistent met een grote liefde voor muziek en literatuur.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.