Ik denk dat ik geen lever heb

Het algemeen lichamelijk onderzoek had ik nog nooit op iemand uitgevoerd die ik niet ken. Mijn klasgenootjes, mijn vriendinnen en mijn familie, ze waren allemaal aan de beurt geweest, maar nog nooit had ik mijn stethoscoop tegen de rug van een onbekende aangehouden. Zelfs tijdens mijn praktijktoets was ik daar mooi onderuit gekomen: ik mocht toen de bloeddruk meten.

Niet dat ik het vervelend zou vinden om te doen, maar de eerste keer is toch wel even spannend. Al helemaal als die gelegenheid zich onverwacht voordoet.

Deze middag stond voor ons praktijkonderwijs lichamelijk onderzoek bij kinderen ingepland. Pas die dag zelf begrepen we dat we het onderzoek echt op kinderen zouden moeten uitvoeren. Dat had niemand zien aankomen, want ja, waar haal je kinderen op een doordeweekse dag nou zomaar vandaan.

Om vier uur zaten we met zijn allen klaar voor de introductie en uitleg. De deur was dicht, maar we konden goed horen wat er aan de andere kant van de deur gebeurde. Eerst was het nog redelijk stil, daarna volgde een hoop geren, gevolgd door een luid gegil. Het waren eersteklassers van het gymnasium op wie wij het onderzoek mochten uitvoeren. Ze waren al de hele dag op de uni en hadden, naar eigen zeggen, nog maar een kwartiertje pauze gehad.

In het kader van patiëntvriendelijkheid mochten de meisjes hun hemdje aanhouden. Dat was maar goed ook, want sommigen vonden het al spannend genoeg met al hun kleren aan. Eén kind had er zelfs de hele nacht niet van kunnen slapen.

Wij waren de laatste groep die het onderzoek op hen mocht oefenen dus de spanning was er, toen wij aan de beurt waren, al redelijk vanaf. Ook de concentratie viel ver te zoeken, maar toen ze eenmaal op de onderzoekstafel lagen, vonden ze het volgens mij toch best wel leuk.

Nadat iemand twintig keer het algemeen onderzoek op jou heeft uitgevoerd weet je zelf ook wel aardig hoe dat moet. En dat bleek, uitspraken als ‘nee, je moet wat harder drukken’ en ‘volgens mij moet je wat meer omhoog beginnen hoor’ vulden de kamer. Bij de leverpalpatie was het dan ook al snel duidelijk dat verder onderzoek volgens het meisje niet nodig was: ‘Ik denk dat je hem niet kan vinden, niemand heeft hem nog gevonden, misschien heb ik er wel geen.’

Nadat de kinderen van top tot teen onderzocht waren, renden ze als een gek het gebouw uit, op naar huis. Over een week mogen ze weer terugkomen, dan voor een bezoekje aan het Anatomisch Museum. Daar zeiden ze erg naar uit te kijken.