Blogs
Blog

Ik ben een kikker, met liefde

Plaats een reactie

Na een maand van lange dagen op de bank zitten met een uurtje frische Luft gecombineerd met een tripje naar de supermarkt, werd ik gebeld door mijn oude projectleider. Ze had een medische student nodig en toen herinnerde ze zich dat ik me al een tijdje stierlijk moest vervelen. Een aantal mails en belletjes later werd ik gepromoot tot wattenstokjeszwaaier in het kader van coronatests.

De hele ochtend van mijn eerste dag had ik te maken met volwassenen en die namen het nog wel goed op, hoewel de een iets beter dan de ander. Mensen krijgen een kokhalsswabje achter de uvula en een soort natuurlijk oogdruppeleffect als ik achterin hun neus wroet. Je kunt je voorstellen dat ik hun favoriete persoon van de dag ben. Aan het begin van de middag zou ik echter een klein jongetje op de stoel tegenover me krijgen. Ik liep naar de wachtkamer om hem op te halen en zag zijn ogen groeien. Hij greep de hand van papa vast en wantrouwend volgde hij me de spreekkamer in.

Terwijl ze plaatsnamen, zat ik me af te vragen of dit nou wel een briljant idee was. Het leek mij niet zo’n goed plan om een klein jochie nachtmerries aan te jagen, terwijl hij waarschijnlijk toch niet veel klachten zou hebben, áls hij al corona had. We namen samen het papierwerk door en ik probeerde het jongetje zo veel mogelijk erbij te betrekken, maar helaas met weinig succes.

Toen het laatste vinkje gezet was, bleef alleen nog de keelneusswab op m’n to-do-lijstje over. Ik vertelde nog een keer met plaatjes erbij wat ik precies zou gaan doen en de vader zei bemoedigend: ‘Nou, dat moet wel lukken, toch, Bart? En onthoud maar dat het gewoon een masker is. Daarachter zit gewoon een mevrouw.’ Bart sprak toen de eerste volzin van het gesprek: ‘Maar papa... ze is net een stofzuiger. Dat is toch geen dokter?!’ Hij begon te schaterlachen en vader en ik keken elkaar verbouwereerd aan. De swab was vervolgens in een oogwenk gedaan en nog tot het eind van de gang hoorde ik hem giechelen, terwijl hij en zijn vader terugliepen naar de auto.

Update: inmiddels ben ik vergeleken met een stofzuiger, een vlieg, een olifant, een alien en een kikker. Noo-Noo van de Teletubbies was een logischere vergelijking, maar als ik een kind als kikker geen nachtmerries bezorg, dan ben ik een kikker. Met liefde zelfs.

lees ook
  • Sabine

    Sabine komt als vijfdejaars geneeskundestudent steeds dichter bij de eed van Hippocrates en geniet nu nog even van haar coschappen in haar (nog altijd te lange) witte jas.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.