Blogs
Blog

Ieuw

Plaats een reactie
getty images
getty images

‘Jet, even deppen graag!’ Ruw word ik gestoord in mijn ok-dagdroomsessie. Ik sta op mijn vaste spot, een krukje achter de chirurg. Het gezicht van de chirurg hangt een paar centimeter voor het mijne, zijn ogen wijd opengesperd. ‘Deppen?’ vraag ik verbaasd. ‘Ja’, zegt hij. ‘Mijn zweet.’

Mijn oog glijdt van zijn opgetrokken wenkbrauwen naar z’n voorhoofd. En daar, inderdaad liggen een paar dikke druppels te glimmen in de ok-lamp. Klaar om naar beneden te rollen, langs zijn mondkapje, op de steriele patiënt en haar gloednieuwe heupprothese. ‘M-maar ik heb geen handschoenen aan’, stamel ik. ‘Pak gewoon een watje’, luidt het antwoord. ‘Hij wijst met zijn ogen richting een plankje waar een stapel groene watjes op ligt. Bloed, poep, kots, ik vind het allemaal prima. Maar zweet is een brug te ver.

Aan de opengesperde blik van de chirurg te zien, heb ik niet echt een keuze. Beoordelingstechnisch kan ik me ook weinig permitteren dit coschap. Ik zal me over deze zweetaversie heen moeten zetten en mijn beste poetsskills in de strijd moeten gooien. Ik reik naar het stapeltje watjes en haal de bovenste er vanaf. Met uitgestrekte arm en met het watje krampachtig tussen duim en wijsvinger ga ik richting het voorhoofd van de chirurg. Ik strijk er zo snel mogelijk langs. Dat viel best mee. Kon erger. ‘Nee Jet, harder’, hoor ik ineens onder het mondkapje van de chirurg uit komen. ‘Je moet harder deppen.’

Kon niet erger.

Voor de tweede keer strijk ik met een zo mogelijk nog verder uitgestrekte arm langs het voorhoofd van de chirurg. Hij wil harder, hij krijgt harder. Alles om dit proces niet een derde keer te laten plaatsvinden. Ditmaal lijkt de chirurg tevreden, want hij draait weer terug naar de operatietafel. Ik slaak een zucht van verlichting. Deze martelgang is achter de rug. Nu nog van het watje af.

Paniekerig kijk ik naar de ok-assistente. ‘Help’, schreeuwen mijn ogen. ‘Help mij dit watje te lozen.’ Zij vangt mijn blik op en begrijpt het direct. Ze wijst meteen naar de dichtstbijzijnde afvalzak. Yes, we hebben een plan. Slalommend om de steriele tafels heen ga ik richting afvalzak, met uiteraard die krampachtig gestrekte arm. Inmiddels begin ik me af te vragen of ie ooit weer gaat buigen. Bijna, bijna. Ik moet mezelf inhouden om het watje niet gewoon van twee meter afstand in de bak te mikken. Maar mijn zelfinzicht betreffende mijn balgevoel is wel zo goed om die impuls te onderdrukken.

Boven de vuilniszak ontspan ik mijn duim en wijsvinger. Watje is geloosd. ‘Daar’, hoor ik achter me. Ik zie de ok-assistente wijzen. ‘Daar staat de alcohol.’


meer van jet

  • Jet

    Jet zit in het tweede jaar van haar coschappen. Zij probeert zoveel mogelijk de humor in te zien van de bijzondere wereld die Het Ziekenhuis heet.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.