Hondsberoerd
Plaats een reactieDe patiënt die voor me zit is radeloos. ‘s Ochtends komt zij nog maar met moeite haar bed uit en ze voelt zich somber en moe. Tijdens de anamnese laat zij kort vallen dat zij een aantal maanden terug haar hondje is verloren.
Voor mijn coschap huisartsgeneeskunde ben ik verhuisd naar het Engelse dorpje Ashby cum Fenby. Van de driehonderd inwoners die het telt,zijn degenen die geen hond hebben op één hand te tellen. De honden bij wie ik in huis logeer heten Jessie en Jay (J&J). Ze raken steeds meer aan me gewend waardoor ik niet elke keer als ik binnenkom, omver geblazen word door hun geblaf. En ook ik raak steeds meer gewend aan het leven hier. Zo weet ik bijvoorbeeld dat als ik moe ben en liever wil luisteren dan praten,ik aan mijn gastvrouwnaar J&J’s dag moet vragen.
In de avonden bereid ik mijn coschap voor, of kijk ik met mijn gastvrouw een film over een verdwaalde hond. Op de hondenfacebookgroep werd alvast verklapt dat de hoofdrolhondniet overlijdtindezefilm. Na het trauma van de film Marley and Me is dit natuurlijk cruciale informatie, en de enige reden dat toch veel bewoners van Ashby de film durven te kijken. Met de vriendinnen die thee komen drinken wordt het eerste en het laatste halfuur over honden gekakeld. Als ik om een foto van hun kinderen vraag, kraait een van hen: 'Eerst een foto van mijn hond', en alle vriendinnengiechelen.
’s Ochtends fiets ik 10 kilometer naar de huisartsenpraktijk. Op dat moment ligt mijn gastvrouw nog te slapen,tussen haar twee honden in gekneld. Wanneer ik met een tandeloze patiënte van 22 spreek die onverwacht zwanger is, belt mijn gastvrouw allerlei instanties om een ‘vluchteling-hond’ uit Oekraïne in Ashby te krijgen.
In het weekend, wanneer ik niet in de huisartsenpraktijk hoef te zijn, loop ik met mijn gastvrouw door de uitgestrekte velden van Lincolnshire Wolds. De ochtenddauw ligtnog op het gras. Haar honden rennen kwispelend achter een voorbijschietend eekhoorntje aan. Om de zoveel minuten komen we onze dorpsgenoten tegen. ‘Heb je het al gehoord?’ beginnen ze hun ellenlange verhaal met in de hoofdrol,je raadt het al, een hond. De dorpsbewoners zijn bezig met een fundraising voor de Oekraïense vluchteling-hond omdat die een scan van 3500 pond moet ondergaan. Om een groter bereik te realiseren,overwegen ze met dit verhaal naar de nationale televisie te stappen. Ze vragen om mijn medische expertise over de knie van het Oekraïense hondje.
Ik vraag de patiënt die voor me zit naar somatische oorzaken voor haar moe- en somberheid. Tot ik me realiseer dat ik cruciale informatie over het hoofd heb gezien eerder in het consult. Ik ga achteroverzitten en vraag haar naar het overlijden van haar hondje.En daar komt de oorzaak van haar klacht naar boven.
Lees ook- Er zijn nog geen reacties