Hierbinnen houden we het leuk

‘Corona? Dat ken ik wel, is dat niet een virus? Maar waarom is dat op tv?’ Twee vragende ogen – die meer virussen in het lab hebben gezien dan mijn leerboek kan opnoemen, maar nu slechts zicht hebben op de muren van het verzorgingshuis – kijken me aan.

Omdat ik me zo zonder studie verveelde en tijdens mijn bachelor een bijbaantje in de zorg had, werk ik nu al een tijdje vier dagen per week op een afdeling voor dementerende ouderen. En dat bevalt uitstekend: zodra je door de muur van desinfectie en stroomschema’s over wanneer je niet naar het werk mag komen heen bent, is de wereld buiten slechts een illusie. Corona lijkt hier niet te bestaan.

Natuurlijk merken wij en de bewoners er wel het een en ander van. Mensen zien hun familie alleen door het raam of in een speciale quarantainer, een enkeling kan het nieuws nog volgen en begroet me meerdere malen per dag lachend met een elleboog in plaats van een hand (vaak gevolgd door een knuffel). Een mevrouw die regelmatig huilt omdat ze niet snapt dat haar familie niet op haar kamer op bezoek mag komen, vertellen we heel eerlijk dat er een virus is en dat we niet willen dat ze ziek wordt. Dat is ze echter vijf minuten later alweer vergeten. En door de hele zorgheldenbeweging is er bijna elke dag taart of chocola.

Maar verder heerst er vooral rust, iets waar ik in het begin van de crisis ontzettend veel behoefte aan had. Er is hier geen overload aan informatie, alleen maar mensen die liefde en aandacht nodig hebben. Er is hier geen anderhalve meter afstand, maar liefkozend een hand op iemands schouder leggen als diegene verdrietig is, iemand in de ogen kijken die een onsamenhangend verhaal aan je kwijt moet en uren naast iemand zitten die niets liever doet dan je handen vasthouden.

Hier zijn geen mondkapjes, maar grote glimlachen en nog grotere schaterlachen, soms een chagrijnige frons (het is natuurlijk ook volledig onterecht als je geen muts op mag als het 30 graden buiten is), maar bovenal proberen we het zo leuk en gezellig mogelijk te houden. Er zijn hier ook geen professionele en amateurvirologen die de hele dag vertellen wat wel en niet zou werken tegen ‘het virus’. Nee, hier bladeren we door poëziealbums uit de oorlog, fotoboeken van reizen uit vervlogen tijden en hebben we het over het weer, huisdieren en vroeger.

Dit is een plek waar corona niet lijkt te bestaan. Waar ik ondanks het stilzetten van de studie veel van mijn collega’s leer over communicatie en goede zorg.

Ik vertelde de vrouw die haar hele leven onderzoek heeft gedaan in laboratoria, dat ze een nieuwe variant hadden gevonden van het virus en dat het daarom op tv was. ‘Wat ontzettend leuk’, antwoordde ze. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar de waarheid te vertellen. ‘Ja, leuk hè?’

De wereld mag dan op zijn kop staan, hierbinnen houden we het leuk.