Hiërarchie

De semiarts heeft een presentatie voorbereid. Hij is zenuwachtig, want hij moet de presentatie geven voor de hele staf: medisch specialisten, aiossen en een flinke lading coassistenten. Vorige week is zijn presentatie niet doorgegaan wegens tijdgebrek na de overdracht. Deze week mag hij beginnen.

Hij loopt naar voren en steekt zijn USB-stick in de computer. Terwijl hij de presentatie aan het overzetten is, wordt hij op zijn schouder getikt. ‘Ik wil eerst.’ Een aios neemt de computer over en de semiarts gaat weer zitten. Op de plek waar hij net vandaan komt, links in de overdrachtsruimte, waar ook de andere semiartsen zitten. De co’s zitten in de hoek van de ruimte. De medisch specialisten zitten achter de tafels met computer, de arts-assistenten aan een tafel in het midden van de ruimte. Het lijkt wel een voetbalopstelling. Iedereen heeft zijn eigen plek in de overdrachtsruimte en kent deze. Per ongeluk neemt een coassistent plaats op de stoel achter de computer. Weer een tik op de schouder: ‘Kssjt, hier zit ik.’ Achter hem staat een medisch specialist. De arts-assistent zegt behulpzaam: ‘De co’s gaan altijd in de hoek zitten.’

Eén ding nam ik me vanaf mijn eerste coschap voor: eenmaal afgestudeerd, ga ik niet aan deze hiërarchie meewerken. Ooit zal ik ook coassistenten begeleiden. Mijn co’s zullen mijn koffie niet hoeven halen. Ik zal ze niet vragen míjn pieper in het rek te zetten aan het einde van mijn dienst. Ik ga ze met hun naam aanspreken, en niet met ‘de co’. Over dertig jaar hoop ik dat de uitdrukking ‘de drie k’s van de coassistent (koffie halen, kruk zitten en kop houden)’ geen herkenning meer oproept. Dat we van ‘het is wit en het staat in de weg’ zijn gegaan naar ‘het is wit en hij/zij wordt gewaardeerd’.

Dat het anders kan, heb ik ook gezien. Het is gelukkig heus niet overal zoals het hierboven beschreven staat. Ik heb veel geweldige werkplekken gehad, waar coassistenten, arts-assistenten en medisch specialisten als een team samenwerken, elkaar ideeën aandragen en elkaars ideeën serieus nemen. Wat zou het mooi zijn als het op elke plek zo kan zijn.

Maar waarom zou ik eigenlijk wachten tot ik ben afgestudeerd? Het doorbreken van patronen kan al tijdens de coschappen. Want waarom zou de doktersassistente eigenlijk altijd de koffie voor mij moeten halen? Dus haal ik koffie voor de doktersassistente. Want eerlijk is eerlijk, zij heeft het minstens zo druk als ik. Superlief, vindt zij dat. Supernormaal, vind ik dat het zou moeten zijn. En waarom zou de jongste coassistent alle stoelen van de overdrachtsruimte klaar moeten zetten? Hoe groot is het verschil tussen een co die vier weken op een stageplaats is en een die er twee weken zit?

Waarom maken we überhaupt onderscheid tussen co’s? We zijn er om elkaar te helpen, toch? Een vriendelijkere, minder hiërarchische werksfeer kan ook bij ons beginnen. Toekomstige coassistent, ik hoor graag of het is gelukt.