Blogs
Blog

Het past niet!

Plaats een reactie

In het menselijk lichaam lijkt alles altijd perfect te kloppen. We hebben indrukwekkend ingenieuze beschermingsmechanismen, zoals de terugtrekreflex bij pijn of een vasovagale collaps bij zuurstoftekort in het brein (om zo de circulatie te herstellen). Maar op mijn eerste dag op de afdeling obstetrie ontdekte ik pas, dat het begin van het leven een wel heel raar ontwerp kent.

getty images
getty images

Ik zat al 2 uur naast een aankomend moeder in spanning te wachten op het moment dat de ontsluiting ver genoeg gevorderd was en zij mocht beginnen met persen. Eigenlijk was ik al behoorlijk onder de indruk van haar gepuf en gekreun tijdens de weeën. Tussendoor hadden we wat kunnen praten, maar zij was blij toen de verloskundige kwam vertellen dat het tijd was voor de persweeën.

Ik keek toe hoe zich nu een diepe oerkracht in haar ontaarde om het hoofdje van haar kind tevoorschijn te laten komen. Dit was het moment waarop, volgens mijn kennis uit de boeken, de baarmoedermond als een deurtje open zou staan en de vrouw dankzij de endorfinen uit haar adenohypofyse beschermd zou zijn tegen pijn. Maar in plaats daarvan zag ik binnen luttele seconden een behaard babyhoofdje tevoorschijn komen, hoorde ik tegelijkertijd de bijna-moeder schreeuwen dat zij het allemaal niet meer kon en besefte ik welk probleem ik aanschouwde. Een rampzalige ontwerpfout. Het past gewoon niet!

Tussen de weeën door zakte het hoofdje steeds terug en bij iedere volgende wee keek ik naar de verloskundigen om te zien of zij even verbaasd waren over deze fysiologische tragedie. Maar ongehinderd optimistisch riepen zij “kom op!” en zelfs “bijna!!”.

Terwijl wij het zoveelste koude washandje op het hoofd van mijn nieuwe heldin hadden gelegd, gingen wij over op iets waar ik ondanks mijn chirurgie ervaring van huiverde. De episiotomie. Dat klinkt ook een beetje als Ehditwordthemnie. Maar vooral dacht ik Ehditwilikdusnooitnie. Op het heftigste punt van haar wee, kreeg de bijna-moeder een knip in haar “deurtje” om deze nu dan echt goed open te zetten. En om haar toch al benarde situatie te illustreren, die knip leek ze niet te voelen. Gelukkig was het niet voor niets. Een paar tellen later lag er een prachtig kindje op haar buik. Moeder glunderde van oor tot oor. En toen ik de moeder feliciteerde en zei “U zult wel uitgeput zijn”, keek ze me alleen maar niet-begrijpend en stralend aan. Ah, dacht ik, daar komen de endorfines.

meer van Merel

coschappen gynaecologie bevalling obstetrie
  • Merel

    Merel is coassistent.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.