Het is veilig, het komt goed

‘Ze is geen makkelijke,’ kondigt de verpleegkundige aan, ‘dus je moet heel wat onderhandelen met haar.’ We lachen even hardop. Met kinderen moet je soms creatief zijn, en met zieke kinderen al helemaal - en dan heb ik het nog niet eens over (sommige!) ouders. Gewapend met een verzameling dierenstickers én mijn ervaring als tante, rol ik de kamer in.

Voor mij zit een meisje van zes jaar, die zich duidelijk niet lekker voelt. Ze had al bijna een week koorts, knapte toen even op, en werd vervolgens juist weer zieker. Inmiddels weet ik dat zo’n ‘knik in het verhaal’ kan duiden op een bacteriële infectie bovenop een reeds bestaande virale infectie.

De ouders zijn matig bezorgd en varen vooral op hun vertrouwen in de huisarts, én in ons. ‘Misschien goed om te weten,’ begint moeder, ‘ze is wat angstig, maar wat moet, dat moet, dus als er bloed geprikt moet worden, kunnen wij eventueel helpen haar vast te houden.’

Persoonlijk vind ik het verfrissend als ouders de leiding nemen over hun kind. Uiteraard is het nooit goed om angst of stress bij een kind compleet te negeren: een stukje gevoelsreflectie is cruciaal. Maar juist op een onbekende, soms overweldigende plek als het ziekenhuis is het prettig als ouders hun kind voorgaan en op die manier zeggen: kom maar, het is veilig, het is tijdelijk, en het komt goed.

Intussen rond ik de anamnese af en ga ik over op het lichamelijk onderzoek. Het meisje lijkt maar minimaal tegen te stribbelen, maar als ik vraag of haar shirt even uit mag - vader helpt het shirt uittrekken - is er paniek. Ik laat mijn stickers zien en beloof haar niet één, maar twee stickers voor na het onderzoek. Hm, nog steeds weerstand en tranen, maar met hulp van vader lukt het om haar van top tot teen na te kijken. Geen afwijkende bevindingen. Het meisje kiest een panter- en een luiaardsticker, kijkt me nog een keer achterdochtig (of doorgrondend) aan en dan verschijnt er opeens een schaapachtig lachje op haar rode, koortsige gezicht. Tevreden verlaat ik de kamer.

Ook de volgende dag krijg ik weer een lach cadeau, tijdens mijn spreekuur. Er komt een baby op controle en het blijkt een blakende baby, zoals je ze het liefste ziet: gezond, goed groeiend, poepend en plassend, en het allermooiste: onweerstaanbaar en aandoenlijk lachend naar de coassistent.

De lach van een kind maakt mijn dag goed gezind.