Blogs
Blog

Herkenning

Plaats een reactie

‘En wat is je gevoel daarbij’, vroeg de docente. Voor het eerst werd mij nu deze vraag gesteld. Een confrontatie met mijn eigen oordelen, gedachten, ideeën over de patiënt. Onderwerpen die ik normaal niet aankaartte, om maar zo onbevangen en onbevooroordeeld mogelijk het proces van klinisch redeneren in te gaan.

We hadden net samen een psychiatrische patiënt gezien; ik had de vragen gesteld, patiënt had geantwoord. Meer dan bij andere specialismen lag tijdens deze anamnese uiteraard de focus op het gevoel, de gedachtes, de intenties van de patiënt. Het voelde minder als dokteren dan ik gewend was van andere patiëntcontacten. Dit voelde als wroeten in de innerlijke leefwereld van iemand – had ik dat recht wel? Mocht ik wel vragen naar ‘suïcidale gedachtes’? Ik vroeg me af of ik dat ooit eerder aan iemand had gevraagd. Ik denk het niet. Niet sociaal acceptabel, enige uitzondering: de spreekkamer.

‘Ik voel medelijden’, zei ik na een korte overweging, ‘… en ik merk dat ik er ook wel een beetje emotioneel van word.’

‘Ja?’ vroeg de docent. ‘Waarom?’

Ik was lichtelijk geïrriteerd dat die vraag gesteld werd. Hoezo? Ik ben hier toch niet de patiënt? Waarom moet ik hier mijn eigen gevoelens analyseren en delen? Ja, als ik het rationeel bekeek snapte ik het ook wel: stilstaan bij je gevoelens, want die gevoelens beïnvloeden het patiëntcontact, de oordeelsvorming, het uiteindelijke beleid. Zeker goed om bij stil te staan, voor elke dokter, waar je ook terechtkomt. Maar dat stilstaan bij, die confrontatie met, dat vond ik best lastig.

Ik probeerde te verwoorden waarom ik er emotioneel van werd. Empathie vond ik makkelijker uit te leggen. Empathie is makkelijk om te geven. Er kleven geen nadelen aan en het bezorgt je een voldaan gevoel: zo van ‘dat heb ik maar eens mooi gevoeld voor iemand’. Ik heb vrij snel empathie voor mensen, of ze het nou verdienen of niet. Vrijwel alles en iedereen lijkt namelijk in aanmerking te komen. Van ‘baby huilt’ tot ‘kind laat ijsje vallen’, de lat is al snel bereikt. Terloops laten vallen dat je eigenlijk niet zoveel medelijden hebt met die ene klasgenoot, en je kan op gekke gezichten rekenen.

Maar emotioneel worden, daarvoor moet het dichterbij komen. Niet slechts empathie ervaren, het moet iets aanzetten in je hersenen (de amygdala, gok ik) waardoor je het ook begint te voelen. Een paar neurotransmitter releases verder en je begint het een beetje warm te krijgen en de traanproductie wordt opgeschroefd. En je krijgt er nog een gevoel bij cadeau: schaamte, om die oncontroleerbare emotie die vrijkomt. Dat hele proces, dat doorloop je niet voor de eerste de beste voorbijganger.

‘Het komt dichtbij’, zeg ik. ‘Een jong meisje, bijna even oud als ik met eenzelfde achtergrond, vergelijkbare hobby’s.’ Ik voegde in mijn hoofd nog toe: ‘Had ik kunnen zijn’.

De docente knikte. Zo, even bij stilgestaan. Schrijf maar op, wees je er bewust van, ga nu maar verder dokteren.

lees meer van sabrina
  • Sabrina

    Ik ben zij-instroom geneeskundestudent, ben 23 jaar, en zit nu in het eerste jaar van mijn coschappen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.