Herfst

‘Het is duidelijk herfst’, constateert de kinderarts met een tevreden gezicht na de overdracht. Ieder opgenomen kind is ziek, zwak of misselijk. Of alle drie. ‘Heb je wel je griepprik gehaald, Dina?’ Ik knik en voeg eraan toe: ‘Maar ik ben sowieso nooit ziek hoor!’

Hij doet de deur open van de kamer van Jet. Jet is 2,5 week geleden geboren en heeft twee oudere broers die snotteren. Jet dus ook, maar ze wil niet meer drinken en daarom is ze nu bij ons. Als we binnenkomen ligt Jet als superwoman te slapen, met één armpje boven haar hoofd. Ze reutelt enorm, maar het lijkt net alsof ze lacht in haar slaap. We vertellen Jets ouders dat we ze gaan leren haar neus te spoelen zodat ze weer lekker mee naar huis kan, met een gespoeld neusje drinkt ze namelijk wél.

De volgende is Morris, van vijf maanden oud. Ik heb hem gisteren opgenomen, hij lag als een dood vogeltje in de armen van zijn moeder, met tachycardie, koude acra en een gemarmerde huid. Hij had al drie dagen hoge koorts en diarree. Als we de deur opendoen straalt Morris ons tegemoet met een glimlach van oor tot oor. Ik breng mezelf op zijn ooghoogte en zeg: ‘Hé, wat ben jij lekker vrolijk vanmorgen!’ en hij begint te schateren. Met Morris gaat het weer hartstikke goed.

Bij Omar van 6 is het een gezellige boel. Hij ligt bij ons op zaal, maar zijn kleine broertje rent uitgelaten rond over de gang en roept ‘hallo!’ naar iedereen die langskomt. Binnen zit een hele delegatie van de familie die daverend lacht net op het moment dat we binnenkomen. Wij zijn tevreden over Omar. Omdat iedereen wil meeluisteren ontferm ik me over het kleine broertje, dat giechelt als ik achter hem aan ga. Hij rent naar het einde van de gang, naar de speelhoek. Ik pak de blokken erbij en stapel een toren voor hem, ondertussen maak ik gekke geluiden. Hij kijkt me ondeugend aan en gooit hem om. Hij lacht zo hard dat hij ervan proest. Er verschijnen twee grote snottebellen onder zijn neus. Als we terugkomen bij Omar veegt hij zijn neus aan de lakens van zijn grote broer af. 

Ten slotte gaan we naar Mila, ook vijf maanden. Zij ligt opgenomen met dyspneu en tachypneu met intrekkingen en neusvleugelen bij hoge koorts. Ze hangt zielig in haar bedje en hoest, ze ziet er uitgeput uit. Maar de monitor laat geen gekke dingen zien en haar longen klinken schoon, dus we besluiten het nog een ochtendje aan te kijken met alleen paracetamol en pufjes.

Als we weer naar buiten lopen somt de anios op wat er moet gebeuren. Ontslagbrieven, orders, visite uittypen. Halverwege zijn relaas begin ik te niezen, wat gevolgd wordt door een gigantische hoestbui. Als ik met tranende ogen opkijk, kijkt de kinderarts me grinnikend aan. ‘Zal ik voor jou ook maar een bedje regelen, Dina?’