Goede voornemens

Goede voornemens, wie heeft ze niet? Menigeen beweert bij hoog en laag niet aan de goede voornemensnonsens mee te doen, maar beginnen we in ons hoofd niet allemaal graag vol frisse moed aan een nieuw jaar?

Dokters die in hun spreekuur dagelijks het nut van een gezonde leefstijl proberen over te brengen, worden de komende weken iets geholpen door het feit dat het weer januari is. Maar terwijl de gemiddelde Nederlander vanavond braaf voor de vierde keer deze week naar de sportschool gaat en een bord groente leeg eet, zit de gemiddelde coassistent (ik dus ook) in een winterdip. De kerstvakantie, die eindeloos leek maar dat helaas niet was, is ten einde. De voornemens om in diezelfde eindeloze kerstvakantie te gaan studeren zijn niet waargemaakt. De medische adviezen die ik tante Truus en ome Jan tijdens het kerstdiner heb gegeven, bleken misschien toch niet te kloppen. Tijd om mijn sportschema waar te maken is er niet nu de coschappen weer zijn begonnen, terwijl de witte jas wel wat strakker zit na al die oliebollen. En als klap op de vuurpijl scheppen de artsen tijdens de koffiepauze op over exotische vakanties die ik niet kan betalen van de studentenlening. Toen ik ten slotte de krant opensloeg en las dat de derde maandag van januari de meest depressieve maandag van het jaar is, was de maat vol. Tijd om de handen uit onze doktersjasmouwen te steken en aanpakken die winter-coassistentenblues, het is nooit te laat voor goede voornemens toch?

-       Ik ga minder stressen in 2017. Wanneer ik vermoeid, gespannen en piekerend op de bank neerplof na een dagje ok, en tob over alle foute antwoorden die ik heb gegeven, gaat de chirurg gewoon nog even squashen met een collega. Hij zal heus niet aan onze foute antwoorden denken terwijl hij een balletje slaat. Dus zet het verstand op nul en loop die schaarse vrije uurtjes die je hebt niet ook nog eens te stressen over het feit dat je een ok-jas hebt verspild door hem onsteriel te maken. Morgen is er weer een dag (waarop je ongetwijfeld toch wel weer wat onsteriel gaat maken).

-       Ga vaker voor die kroket in de kantine. Dit mag een raar advies lijken, maar geneeskunde studeren is topsport. De meeste academische ziekenhuizen zijn zo groot als een klein dorp waar je als co eropuit wordt gestuurd van hot naar her. Het is soms natuurlijk heerlijk even de sleur van de ongemakkelijke kruk te ontvluchten. Maar wil je ook de middagpoli doorkomen op diezelfde ongemakkelijke kruk? Doe jezelf een plezier en eet die kroket. Zorg alleen wel dat de patiënt die je zojuist van het belang van gezond te eten hebt overtuigd niet ziet dat je schaamteloos een vette hap wegwerkt.

-       Stel meer vragen. Mij is altijd geleerd dat geen enkele vraag dom is. Dit werd gauw afgestraft toen een arts reageerde met: ‘Mensen die domme vragen stellen, kunnen een dom antwoord verwachten.’ Maar ik heb de moed voor 2017 weer bijeengeraapt en mijn nieuwe motto is: een dag geen domme vraag gesteld, is een dag niet geleefd.

-       En mocht je nou vergeten zijn kerstkaarten te sturen dit jaar en nu toch de behoefte voelen wat op papier te zetten… Schrijf vooral een extra lange brief naar minister Bussemaker, waarin je al je winterdipfrustraties eruit gooit. Geloof me, het gaat heerlijk opluchten. En wie weet kun je volgend jaar in de koffiepauze wél meepraten over de vakantie, in plaats van in te moeten loggen op DUO om te kijken of je nog ergens geld voor huur vandaan kunt toveren.

Lieve medeco’s, ik hoop dat jullie na deze blog allemaal stressloze, kroketetende, vragenstellende coassistenten zijn geworden. Ik wens jullie een gelukkig nieuwjaar vol medische hoogtepunten en denk eraan: de infuuszak is altijd halfvol in plaats van halfleeg!