Goed volk komt achterom

Tijdens voorgaande coschappen maakte ik mij weleens een voorstelling van hoe het er bij de patiënten thuis aan toe zou gaan, maar ik kon nooit achter de voordeur kijken. Een van de dingen die het huisartsenvak zo rijk maakt is de mogelijkheid om de patiënt ook thuis te ondersteunen.

Een bezoek van de dokter aan huis doet vermoeden dat er iets ernstigs aan de hand is waardoor de patiënt de praktijk niet kan bezoeken. Dit is soms ook het geval, maar wat ik zo bijzonder vind is dat mijn begeleidend huisarts bijvoorbeeld ook op kraamvisites gaat bij patiënten. Kun je je een betere, meer betrokken huisarts wensen? Ik weet heel zeker van niet.

De eerste visite die ik meemaak met de huisarts is bij een patiënt die net iets buiten het dorp woont. Bij de meeste huizen en boerderijtjes waar we komen mag ze via de achterdeur naar binnen, want ‘goed volk komt achterom’! Deze patiënt gaat sinds enkele maanden achteruitgaat vanwege hartfalen. Zijn vrouw heeft gebeld dat hij de laatste paar nachten ontzettend onrustig is geweest. Zo schreeuwt hij meerdere keren per nacht om hulp en valt hij uit bed. Dit is niet hoe zijn vrouw hem kent.
De huisarts gaat bij hem zitten en onderzoekt hem. Zijn zuurstofsaturatie is aan de lage kant, maar bij diep doorzuchten stijgt deze toch weer gemakkelijk enkele procenten. Zijn enkels zijn dik van het vocht en er verschijnen putjes op de plekken waar de huisarts de huid indrukt. De man vertelt dat hij zich zo vreemd voelt in zijn hoofd en dat hij het vervelend vindt dat hij zo vaak moet plassen. Aangezien de lage saturatie en het vocht in de enkels vóór deze nachtelijke onrust al aanwezig waren, vermoedt de huisarts dat de knik in het verhaal is veroorzaakt door een delier, mogelijk uitgelokt door een urineweginfectie. Ze spreekt met de partner van de patiënt af dat zij in de loop van de dag wat urine van de man naar de praktijk brengt zodat er gekeken kan worden of deze verontreinigd is. Voor het beleid rondom het hartfalen is al het een en ander afgesproken en hij is onder behandeling van de cardioloog.

De huisarts gaat diezelfde week op eigen initiatief nog terug. Bij aankomst treft ze de man in dermate slechte conditie aan dat ze daar blijft en de man en haar partner begeleidt naar zijn laatste adem.

Een aantal weken later spreek ik zijn partner in de praktijk. Ze ziet er uitgeput uit. Ik condoleer haar en we praten over zijn laatste uren. ‘Wat was ik blij dat de huisarts er op dat moment voor ons was.’
Het was misschien wel op dit punt dat ik besloot dat ik ook huisarts wilde worden.