Gitaar, drums en saamhorigheid

Het is 7 uur ‘s ochtends. We lopen met een groep van 8 coassistenten en 2 studenten verpleegkunde richting de Chapel. We beginnen elke woensdagochtend met een kerkdienst. Er wordt gebeden, gezongen, gedanst, zelfs gitaar en soms drums gespeeld. We beginnen de dag met een lach, het geeft veel energie.

Ook op de afdelingen komt de pastoor op vaste dagen langs en wordt er met de hele afdeling, inclusief patiënten, gebeden en gezongen. Het brengt het volk dicht bij elkaar, ze doen het samen.

Tijdens mijn stage hier denk ik op veel momenten dat ze veel van ons als Nederlanders kunnen leren. Deels omdat wij bepaalde kennis hebben, waarover we beschikken omdat er bij ons veel meer middelen beschikbaar zijn. En deels omdat het hier gebruikelijk is om met veel minder structuur en nauwkeurigheid te werk gaan dan wij gewend zijn. Er is bijvoorbeeld afgelopen weekend op de afdeling geen visite gelopen, wat betekent dat een aantal patiënten langer opgenomen is dan eigenlijk nodig was. En dat betekent meer geld betalen, terwijl ze hier al in enorme armoede leven.

Ik kijk mijn ogen uit deze weken, leer ontzettend veel, en probeer mijn klinische blik steeds verder te verbreden. Dat lukt goed, aangezien het aanbod aan diagnostiek zeer beperkt is. Ik kijk mijn ogen uit en verbaas me elke dag weer over hoe sommige dingen hier werken (en hoe sommige dingen vooral níet werken).

Én ik kijk mijn ogen uit naar hoe men hier om elkaar geeft. Hoe ze er met beperkte middelen, en met elkaar, het beste van maken. Hoe families nachten lang buiten het ziekenhuis blijven slapen en eten maken voor hun familieleden, want room service, dat kennen ze hier niet. Ze doen het hier op zijn minst samen: en daar kunnen wij soms nog wat van leren in Nederland.