Gemoedelijk
Plaats een reactieIk ben er inmiddels wel achter dat het er op de gemiddelde ok een stuk gemoedelijker aan toe gaat dan ik van tevoren had gedacht. Ik dacht altijd dat het een soort afwisseling zou zijn tussen superserieus en geconcentreerd werken en de totale stress en chaos die je in tv-series ziet.
Meestal is dat echter helemaal niet het geval. Zo ook in deze ok. De patiënt is ingeleid, alles loopt lekker en de omloop zet de radio aan. Despacito overstemt het geluid van de monitoren van de anesthesioloog.
Zo gaat het vaak. Inmiddels heb ik op de ok over van alles gepraat. Over het vak zelf uiteraard, en over de operatie, maar ook over vakanties, uitgaan, biersoorten, vechtsporten en alternatieve manieren waarop je avocado kunt serveren; zoals in milkshakes, of ze dienst laten doen als koffiekopjes. Doorgaans is er genoeg ruimte voor een leuk praatje, grapjes, eigenlijk voor heel gewone dingen. Daarom is het soms eigenlijk ook net of je een doodgewone baan hebt. Het gaat er sociaal gezien in ieder geval niet veel anders aan toe dan in de gemiddelde kantoortuin.
Maar dat komt niet door een gebrek aan expertise of omdat het ok-team het werk niet serieus neemt. Iedere ok-medewerker die ik tot nu toe heb ontmoet, is superkundig en geroutineerd. Ze weten allemaal ontzettend veel en zijn enorm stressbestendig en volgens mij maakt dat juist dat er ruimte is voor die ontspannen sfeer. Natuurlijk zijn er ook momenten waarop er geconcentreerd gewerkt en snel gehandeld moet worden, maar de afwisseling is prettig. Het geeft een gevoel van vertrouwen en van verbroedering. Zo’n luchtige sfeer heb je denk ik ook nodig om het aan te kunnen op die momenten dat het wél moeilijk en spannend is. Gelukkig is dat niet vaak. Op de ok is het doorgaans heel gezellig.
Vandaag sta ik voor het eerst op de ok met deze chirurg. Dan is het altijd een beetje zoeken hoe deze chirurg het in de ok wil hebben, hoeveel er kan, wat jouw plek wordt als co die dag. De ene chirurg is wat rustiger en serieuzer van aard dan de ander. Ik sta tegenover hem aan tafel. Hij staat inmiddels al met zijn armen tot aan zijn ellebogen in de patiënt en zegt iets, maar ik ben in gedachten verzonken en versta het niet. ‘Sorry’, zeg ik. ‘Ik miste het even. Wat zei u?’ Hij kijkt me even met twinkelende ogen aan over zijn mondkapje. Dan herhaalt hij: ‘Des-pa-cito.’
- Er zijn nog geen reacties