Blogs
Blog

Gekkenwerk

Plaats een reactie

Ik moest weer eens ouderwets krukzitten op coschap. Dat ze me dat nog aandoen, zo ver in de opleiding.

Tijdens het uitdiepen van de kwaal werd de arts gebeld. Hij excuseerde zich, er was iets dringends. Prompt liep hij de spreekkamer uit. Ik was nog in mijn geïnteresseerde houding: mijn romp voorover gebogen, het hoofd voor mijn schouders bungelend, met de ellebogen op het bureau.

Ik bleef achter met de patiënt. Ik ontspande mijn postuur; mijn ellebogen voelden beurs. Je weet hoe dat gaat: eerst weet je niks zinnigs te vragen. Dan zeg je maar iets, zoals: de dokter komt zo terug. Het óngemak.

Ik had dus besloten de stilte met zelfvertrouwen op te eisen. Het is oké om gewoon stil te zijn.

Vooralsnog hield mijn partner in crime zich aan mijn voorbeeld, hij keek ijl naar zijn duimendraaien.

Ik keek wat om mij heen. De lamellen stonden op driekwart open, de zonneschijn die ze toelieten stoffig.

In de hoek van de kamer was een kunstwerk van Koen Vermeule, waarop twee tieners tegenover elkaar staan, kijkend op hun mobieltje. De kleuren bekoeld, de details gesmoord.

Een klok tikt.

‘En, hoe ver ben je in je opleiding?’ Hij had zijn vingers nog in elkaar gevlochten, maar keek mij nu hoopvol aan.

‘Ik ben in mijn laatste jaar. Ergens eind oktober zal ik klaar zijn, hoop ik.’

‘Ah. En ben je dan specialist?’

‘Nee, ik studeer nog geneeskunde. Daarna moet ik nog een jaar of twee in de kliniek werken en waarschijnlijk vier jaar een promotietraject doen, om uiteindelijk in opleiding te komen, waarna ik nog vijf jaar te gaan heb. Daarna ben je specialist.’

‘Gekkenwerk. Maar knap hoor.’

Hij ontvouwde zijn handen, schuifelde wat op zijn stoel en keek weg. Ik keek weer naar de lamellen. ‘Ja, gekkenwerk.’

Volgens mij waren wij beiden tevree met de anderhalf minuut stilte die wij elkaar gunden, alvorens de arts weer terug de kamer in donderde.

Na het voorschrijven van een pil en wat geruststelling, kon hij naar huis. ‘Bedankt hè, dokter.’

Bij het aantrekken van zijn jas: ‘En jij, succes met je opleiding’. Een knipoog.

Ik stond in de deurpost, met de deur in mijn linkerhand geklemd, en beantwoorde met een brede grijns en toegeknepen ogen. ‘Bedankt.’

Lees ook
  • Dino Gačević

    Dino is een coassistent met een grote liefde voor muziek en literatuur.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.