Geen peer meer?! 

De volgende patiënte komt binnen. Een kleurrijke adipeuze vrouw met diabetes type 2 komt voor haar jaarlijkse controle. ‘U zult wel boos op mij zijn!’, zegt ze tegen de interniste naast wie ik zit.

‘Nou’, zegt deze, ‘het HbA1c is nog steeds te hoog maar wel lager dan vorige keer’. ‘Dat vind ik fijn om te horen’, zegt de vrouw. ‘Ik was zo bang dat het slechter zou zijn dan de vorige keer.’ De interniste stelt haar gerust en begint over het gewicht van de vrouw. Zij geeft aan dat afvallen zou kunnen helpen om de afhankelijkheid van insuline te verminderen. ‘Dat heb ik geprobeerd’, zegt de vrouw, ‘maar iedere keer dat ik afval krijg ik de behoefte om veel peren te eten’. Ik graaf in mijn geheugen naar een ziektebeeld waarbij mensen zin krijgen in peren…. zonder succes. ‘Dan zou het een goed idee zijn om geen peren meer te kopen’, oppert de interniste. ‘Oh’, zegt de vrouw wat teleurgesteld, ‘en als ik nu alleen maar onrijpe peren eet?’ Een glimlach begint zich op mijn gezicht te vormen. ‘Dat maakt niet uit’, antwoordt de interniste, ‘ook daar zitten koolhydraten in’. ‘Ja, maar ik hou zo van peren. Ze zijn zo lekker!’, probeert de vrouw nog een laatste keer. Ik probeer inmiddels een volledige lach in te houden. ‘U moet het natuurlijk zelf weten, maar mijn advies is om het niet te doen’, zegt de interniste streng. De vrouw geeft op en zegt: ‘Oké, dan moet ik voortaan maar peerloos door het leven’. De lach van een coassistent schalt door de spreekkamer…