Gebarentaal
Plaats een reactieVoor mij in de spreekkamer zitten een Turkse man en vrouw. Zij is krap acht weken zwanger en heeft hiervoor drie keer een miskraam gehad, dus ze is op van de zenuwen. Het communiceren is echter lastig want ze spreekt ongeveer tien woorden Nederlands. Haar man vertaalt.
Allereerst wordt er een scala aan producten op mijn bureau gestald die zij hebben gekregen van een familielid uit Turkije. Ze willen vragen of ze dit veilig kan gebruiken. Vier potjes met pillen die verschillende vitamines bevatten, een potje zelfgemaakte honing en een kalmerende thee. Ik zie er geen gevaarlijke dingen bij zitten, dus ze mag er best mee doorgaan. Alleen foliumzuur ontbreekt. Ik schrijf dit op een briefje zodat ze dit bij een drogist kan halen.
Vervolgens vraag ik of ze zwangerschapsverschijnselen heeft. Dit begrijpen ze allebei niet, dus ik licht het een beetje toe: misselijk, moe, dat soort dingen. Als haar man dit vertaalt, lichten haar ogen op. Ja, ze heeft zeker klachten! Ze begint in rap Turks te praten, terwijl haar handen uitbeelden wat ze bedoelt. Al snel blijkt dat hierbij een vertaling volstrekt overbodig is. Ze gebaart met weidse gebaren dat ze misselijk is, flink moet braken (golven braaksel worden uitgebeeld en ze maakt kokhalsgeluiden), heel vaak moet slapen (ze maakt hierbij snurkgeluiden) en poeh, haar borsten zijn echt enorm gevoelig (hierbij houdt ze haar borsten eens even stevig vast en schudt ze flink heen en weer). Ondertussen praat ze maar door in het Turks en kan haar man haar nauwelijks bijhouden. Ik kan mijn lachen niet meer inhouden en ik maak duidelijk dat ik volledig begrijp wat ze bedoelt. Vervolgens barsten we gezamenlijk in lachen uit. Lachen blijkt maar weer eens een universeel geluid en laat alle taalbarrières vervagen.
Op de echo zien we vervolgens een prachtig klein embryo met een kloppend hartje. Dolgelukkig geeft haar man haar een kus. Ook liefde heeft geen vertaling nodig.
- Er zijn nog geen reacties