Blogs
Blog

(Fijne) dag!

Plaats een reactie

De coschappen zijn van start! Anamneses afnemen, lichamelijk onderzoek oefenen, kalm blijven bij boze simulatiepatiënten, oude kennis ophalen over referentiewaarden, differentiaaldiagnoses en medicatie… We zijn er maar druk mee tijdens het introductie-onderwijs. Wat onze week breekt, is de werkgroep over de venapunctie. Na ons jaren suf te hebben gestudeerd uit stoffige boeken, mogen we eindelijk onze handen uit de mouwen steken.

Voor de ene student een kwelling en voor de ander een cadeau. Door een combinatie van spanning en enthousiasme stijgt de temperatuur in het lokaal. Voordeel daarvan is dat de bloedvaten in ieder geval lekker naar het oppervlak komen. Eerst maar eens oefenen op poppen met aangesloten kokers gevuld met ranja dat een poging doet bloed te imiteren. Dan oefenen op elkaar. Al zoekend naar het vat, porrend en stekend, geven we elkaar de mooiste hematomen. Trots evalueren we dagelijks tijdens de pauze de grootte, kleur en plaats van onze blauwe, paarse, groene en gele plekken.

Nu we zelf als proefkonijn hebben gefungeerd en hebben geoefend op elkaar, mogen we naar de prikpoli voor het echte werk. Als je zes patiënten raak prikt, ben je geslaagd. Na een korte uitleg van de verpleegkundige mag je van start mits de patiënt in kwestie het toestaat. Mijn eerste patiënte is een jonge vrouw. Van haar mag ik het proberen. ‘Zij moet het ook leren!’ Ik verzamel de spullen, trek de stuwband aan, zoek het mooiste bloedvat, pak mijn naald, prik, tap een paar buisjes bloed af en plak het gaasje op haar arm net zoals ik dat oefende op de nep-arm en op mijn mede-coassistent. De verpleegkundige knikt tevreden terwijl de patiënte uit de stoel opstaat om te vertrekken. Nog net niet dansend van euforie door het raak prikken en de dankbaarheid dat deze patiënte aan mij haar vaten ter beschikking stelde, roep ik ‘fijne dag!’ Voordat de volgende patiënt zich aandient, tikt de verpleegkundige me voorzichtig aan. ‘Het is niet voor iedereen een fijne dag, zeg voortaan maar gewoon “dag”.’ Ik heb geen tijd om erbij stil te staan.

Diezelfde middag loop ik voldaan het ziekenhuis uit. Mijn ogen vallen op een huilend jong stel. Ze duwen een kinderwagen met daarin een klein perfect mensje. De tranen van de ouders lijken geen gelukstranen. Ik kijk beter de wagen in. Klein, te klein. Grauw, te grauw. Het perfecte mensje in de kinderwagen heeft afscheid moeten nemen van het leven.

Nu besef ik het pas. Het is niet voor iedereen een fijne dag, hoe zeer ik dat iedereen ook toewens.

Meer van Maëlle
  • Maëlle Lustig

    Maëlle is coassistent. Ze wil laten zien dat geneeskundestudenten niet alleen maar stereotyperend nachten doorhalen op koffie maar ook veel plezier maken en bijzondere dingen ervaren. Haar droom is om op missie te gaan voor artsen zonder grenzen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.