Feedback van de patiënt

Ik loop de kamer van patiënt binnen. In mijn rechterhand draag ik een volgeladen kartonnen nierbekken. ‘Goedemiddag mevrouw, ik kom bloed prikken!’ De patiënt heeft bezoek van een vriendin, die zich naar mij omdraait. Patiënt legt haar bakje met fruit op het bedtafeltje en tuurt aandachtig naar me, door haar zeshoekige brillenglazen. ‘Bloed prikken? Er is vanochtend nog bloed geprikt.’

‘Dat klopt, maar dit zijn speciale flesjes die nu toch nog moeten worden gevuld.’ Ik toon een bloedkweekflesje, de vlokken zweven in het groeimedium. Even denk ik aan een sneeuwbol die je met kerst in de winkels ziet.

‘Moet dat flesje helemaal vol?’ De vriendin maakt zich ook zorgen: ‘Houdt ze dan nog wel bloed over?’

Ik overweeg een grap te maken over hypovolemische shock, maar schat in dat dit niet het juiste moment of publiek is. ‘Ik heb maximaal 40 milliliter nodig! Dat is maar een héél klein beetje.’

Ik neem plaats op een klapstoel naast haar bed. Terwijl ik mij omdraai om de spullen te pakken, stoot ik mijn elleboog tegen het bedtafeltje. De vork valt uit haar fruitbakje op de grond.

‘Met die vork kan je nu niet meer eten’, reageert de vriendin.

‘Inderdaad’, zegt patiënt.

Ik beloof een nieuw vorkje te pakken zodra het bloedprikken is gelukt. Ik doe de stuwband om haar linkerarm, maak haar elleboogplooi schoon met alcohol en bewonder een groot groen bloedvat. Piece of cake.

Met mijn linkerwijsvinger trek ik de huid strak, met mijn rechterhand breng ik de vlindernaald dichter bij de ader. Terwijl de naald de epidermis doorklieft, rolt het bloedvat opzij, als een opgestoken middelvinger. Wordt het zo’n dag? In ijdele hoop sluit ik een flesje aan. Geen bloed.

‘Het is niet gelukt, mevrouw. Maar ik ga het gewoon nog een keer proberen. U heeft mooie bloedvaten, dus het gaat lukken!’ Nadat ik de naald verwijderd heb, pak ik nieuwe spulletjes en hoor ik mevrouw naar haar vriendin fluisteren: ‘Is hij blind?’ Niet bepaald constructieve feedback te noemen.

Ik pak een nieuwe naald, draai naar patiënt toe en zeg met een knipoog: ‘Er mankeert in ieder geval niets aan mijn oren.’ ‘Hoorde je dat?!’ zegt ze geschrokken. ‘Wat kan jij goed horen! Sorry!’ Ik ben blij dat ik dan toch nog ergens een compliment voor krijg.

Tijd voor een tweede poging. De stilte die heerst vlak voor het moment van prikken wordt doorbroken door het bevredigende geluid van bloed dat in groeimedium spettert. Ik tap vier flesjes af, terwijl patiënt en haar vriendin het gesprek oppakken over hun bridgeclub. Als ik de spullen heb opgeruimd word ik bedankt voor het bloedprikken; ik bedank patiënt voor haar geduld.

Een formulier voor bloedprikken heb ik niet nodig, bedenk ik later, maar misschien kan ik er nog een sturen voor ‘communiceren in lastige, uitdagende situaties met patiënten en/of naasten’?