Er was eens

Toen ik klein was, begonnen de verhalen die mijn moeder mij vertelde altijd met ‘er was eens’. Nu vertel ik die verhalen zelf. Ik vertel ze aan mijn vrienden, aan mijn medeco’s, aan mijn ouders. Het zijn verhalen over de artsen die ik ben tegengekomen tijdens mijn coschappen. Die artsen die net dat beetje extra hebben. En die voor mij als coassistent het coschap fantastisch maakten. Laat me je een verhaal vertellen. Het begint, net zoals velen, met ‘er was eens’.

Er was eens een ziekenhuis waar ik mijn coschap gynaecologie liep. Het begon al op de eerste dag. Na mijn ‘traumatische’ ervaring toen ik onuitgenodigd aan de overdrachtstafel ging zitten bij een niet nader te noemen coschap, ging ik hier op de tweede rij zitten. Een van de artsen kijkt me aan en wuift dat ik aan tafel moet komen zitten. ‘Wij doen hier niet aan tweede rang’, glimlacht hij.

Dan de poli, met het lichamelijk onderzoek. Dan sta je daar opeens met een eendenbek en gel op je vinger, met een vrouw die daar ligt in een stoel. Natuurlijk deed ik het veels te voorzichtig volgens dr. Z. Aan het eind van de sessie loopt hij met me naar de onderzoekskamer. ‘Jullie weten echt niet hoe je een speculum moet inbrengen’, roept hij terwijl hij een speculum uit de la pakt. ‘Laat maar eens zien dan hoe het wel moet’, vraag ik. ‘Je houdt hem zo vast, en draait hem op deze manier. Je doet het veel te voorzichtig. Als er een kind doorheen past, dan past zo’n kleine eendenbek er ook wel in! Niet bang zijn!’ zegt hij bemoedigend. ‘Bij de volgende patiënten mag je het laten zien!’

Toen een transvaginale echo. ‘Mijn jonge collega begint alvast, als u dat goed vindt!’ zegt hij tegen de patiënte. De blaas had ik zo gevonden, maar dan moet je opeens naar links en rechts zwenken om de ovaria te vinden. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik aan het doen ben. Dr. Z. komt al naar me toe lopen. Ik sta al op, zodat hij het kan overnemen. ‘Blijf maar zitten Avin, blijf de echo vasthouden, dan help ik je.’ Hij pakt samen met mij de echo vast en laat me zien hoe hij de echo beweegt. ‘Zie je het? Dat is de linker. Nu mag jij de rechter zoeken!’ zegt hij aanmoedigend. Vol zelfvertrouwen ga ik op zoek. Dezelfde dag nog avonddienst met hem. Met een verloskundige pak ik voor het eerst in mijn leven een baby aan. Ik ben in extase. Vol gloed loop ik de koffiekamer binnen waar dr. Z. zit. ‘Ik mocht een kindje aanpakken!’ schreeuwde ik het bijna uit. ‘Yes! Wat leuk! High five!’ en we deden een high five.

Intermezzo: zie je hoe hij me bij naam noemt? Hoe hij me als ‘jonge collega’ voorstelt, en niet als ‘de coassistent’? Hoe hij me helpt bij het lichamelijk onderzoek, en me de ruimte geeft om het te leren? Hoe hij meeging in mijn enthousiasme bij iets wat hij al honderden keren had gedaan?

Aan het eind van mijn coschap zag ik dr. Z. nog in de wandelgangen. ‘Ha, Avin. Heb je al een nieuwe blog geschreven?’ roept hij. Ik glunder. ‘Nog niet. Maar komt eraan.’ En het gaat over jou, denk ik erbij.

Weinig artsen weten wat hun imago is bij de coassistenten, maar eigenlijk is het juist voor hen leuk om te horen hoe zij als opleiders en supervisors worden gezien. Vooral als dat goed is. Af en toe kom je gewoon een arts tegen bij je coschappen bij wie je denkt: jij bent hoe ik later als arts wil zijn. Dus bij deze, aan alle artsen bij wie ik dit dacht maar het nooit heb gezegd: jullie zijn mijn ‘er was eens’.