Epiloog: wat een voorrecht

Met z’n vieren zitten we om tafel met een biertje. We keuvelen wat over de laatste stages, het coschap in Suriname waar we samenwoonden en over waar deze vrijdagavond ons brengen zal. Op deze plek, de bar in het ziekenhuis van de studievereniging, begon het allemaal. Meer dan zes jaar geleden kwam ik hier voor het eerst met mijn moeder, vriend en een koffer. Dat laatste hadden ze geadviseerd, anders zouden we onmogelijk alle studieboeken meekrijgen. Best stoer vond ik het, om geneeskunde te gaan studeren. Ik fantaseerde al over de eindeloze nachten doorhalen, de liters koffie die ik daarbij zou moeten nuttigen en de patiënten die ik zou reanimeren…

Ik knipper. Een hartslag, een neerdwarrelend blad en een zucht verder. De geneeskundestudie is voorbij. Al weken gaat er maar één gedachte door mijn hoofd. Het kost me moeite om in woorden te vatten maar: wat een voorrecht. Wat een voorrecht dat mijn wieg stond waar hij stond. Wat een voorrecht dat ik toegelaten werd tot deze studie. Wat een voorrecht dat ik fascinerende en inspirerende mensen heb leren kennen die mij levenslessen hebben geleerd op zowel medisch als persoonlijk vlak. Wat een voorrecht dat patiënten en hun naasten mij de ruimte gaven om te vallen en op te staan in dit proces. Want laten we eerlijk zijn: sequentiële juiste plekken op juiste momenten zijn een groot onderdeel geweest van dit afgelegde pad.

Clichés zijn clichés om een reden.Een achtbaan kan ik de afgelopen jaren wel noemen. Toch overheersen positiviteit, hilariteit en mooie, soms tegelijk verdrietige, momenten als ik terugblik.

De afgelopen jaren deden mijn medecoassistenten en ik proeverijen van kaliumdrank en koffie met verdikkingsmiddel;

Waren we zo vermoeid dat we met fiets en al de drogist inliepen;

Moesten we ad rem reageren op momenten dat de orthopeed stopte met opereren want ‘het is tijd voor de grap van de co’;

Zagen we mensen hemelen;

Incasseerden we tegenstrijdige en inhoudsloze feedback;

Feestten we tot de ochtendglorie tijdens buitenlandcoschappen;

Slikten we brokken in onze tere keeltjes weg na tirades;

Stonden we altijd in de weg;

Vochten we tegen onze ‘coschapdips’;

Hoorden we het liefdesverdriet van de aios aan;

Maakten we operateurs onsteriel;

Sprongen we een gat in de lucht als we juiste diagnoses stelden;

Raakten we te betrokken bij patiënten en stompten tegelijk ongewild af;

Groeiden en groeiden en groeiden we;

Hoorden we elkaars lief en leed eindeloos aan;

Zagen we elkaar dokter worden;

Werden we vrienden voor het leven.

Opeens is het zover. De slotakkoorden zijn gespeeld. Over en uit. Ik sluit de deur achter me. De coschappen zijn voorbij. Ik ben dokter.

Gerard, mijn trouwe eerste lezer en Neerlandicus in hart en nieren, dankjewel voor het onuitputtelijk advies, het corrigeren van taal- en typfouten en de inzet om mijn wereld te begrijpen. Zonder jou hadden deze columns niet bestaan.

Dank aan al mijn tweede, derde en allerlaatste lezers (en alles daartussen natuurlijk). Het was dankzij jullie een groot genot om de afgelopen jaren te schrijven.