En wat wil jij worden?

Ik rol met mijn ogen. Alweer die vraag. Ik snap het, het is uit interesse. Maar, ik weet het gewoon nog niet. Huisarts, gynaecoloog, SEH-arts, IC-arts, MDL-arts, internist-oncoloog, oncologisch chirurg, militair arts, tropenarts. Het lijstje verandert elke maand, na elk coschap en na elk voorbereidend blok.

Ik krijg wel elke keer stress van die vraag als ik, als fervente planner, geconfronteerd word met mijn onzekere toekomstbeeld. Moet ik het nu al weten? Ik heb nog niet eens alle vakgebieden gezien.

Zeker met de komst van het dedicated schakeljaar, lijkt het dat je als student geneeskunde steeds eerder een keus moet maken over je toekomstige specialisatiekeus. Snijdend of beschouwend, lang patiëntencontact of kort patiëntencontact? Kinderen, ouderen, mannen, vrouwen, of van alles? Waar ligt jouw voorkeur? Wat vind jij leuk? Waar krijg je energie van?

Tijdens mijn coschap kindergeneeskunde merkte ik het voor het eerst. Ik vond de kinderen fantastisch. Zo heerlijk onbevangen en onschuldig. Maar het vakgebied, dat trok me gewoon niet. Ik vond de casuïstiek niet leuk. Niet acuut genoeg, niet snel genoeg, je kon je eigen diagnostiek vaak niet doen. De artsen waren wel erg leuk en met hen zou ik later wel willen samenwerken, als ik zo ongeveer in het ziekenhuis zou wonen.

Het onderscheid is soms erg lastig, maar ik druk je op het hart: ga het voor jezelf goed na. Vind ik de mensen bij wie ik mijn coschap heb gelopen gewoon leuk, of vind ik het vakgebied echt leuk? En hoe afhankelijk is het van toeval: zit je net in een academisch of in een perifeer ziekenhuis? Hoe maak je dat onderscheid?

Voor mij ligt dat antwoord in: aniossen. Probeer het uit. Als anios heb je heel andere verantwoordelijkheden dan als coassistent, of semi-arts. Dan zie je pas écht wat het werken binnen dat vakgebied inhoudt, dan leer je pas écht met wat voor mensen je te maken hebt; niet alleen je patiënten, maar ook je collega’s. Doe ervaring op. Leer gewoon eerst dokteren als anios, voordat je begint aan je specialisatie. En kijk hoe dat je allemaal bevalt. Tenminste, dat is wat ik heb gehoord van aniossen.

Twee mensen zullen me altijd bijblijven hierin. Sarah*, een aios oogheelkunde. Die noemde anios-tijd ook wel an(iksdoen)ios. Bas*, een aios chirurgie vertelde iets anders. ‘Ik had vijf collega’s. Allemaal gingen ze eerst promoveren binnen de chirurgie 4 jaar lang, en daarna pas aniossen.’ Wat goed dacht ik zelf. ‘Dat was echt ontzettend dom van ze’, zei Bas. ‘Tijdens hun anios-tijd – en dit is geen leugen – zijn vier van hen gestopt: de een werd huisarts, de ander revalidatiearts, weer een ander geriater. Een promotie pakt niemand je meer af? Dat is waar. Maar reken maar dat ze er stiekem van balen dat ze jarenlang voor 800 euro per maand achter een pc onderzoek hebben gedaan. Binnen die tijd had een van hen al huisarts kunnen worden’, eindigt hij zijn betoog.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar wat ik de komende paar jaar ga doen, staat vast. Ik ga met een open blik elk coschap tegemoet. Dan kijk ik van welk coschap ik de meeste energie krijg, waar ik met plezier om 06:00 opsta en om 07:00 de deur achter me dichttrek. Waar ik nog wat langer blijf om poli’s voor te bereiden, waar ik spontaan een boek ga lezen over het vakgebied waarin ik coschap loop?

Kwam er een bepaalde specialisatie of coschap in jou op? Kies dan dat. Word anios daar. Bevalt het je? Probeer dan om daar in opleiding te komen.

Ik ga eerst maar eens coschappen lopen. Nog wel een aantal jaartjes te gaan zoals je ziet.

* Namen zijn gefingeerd.

Zie ook de specialismedossiers voor informatie over ieder specialisme: