Eindstreepstress

In een verder onbeduidend ogenblik scroll ik wat over mijn Facebook-tijdlijn. Naast de dagelijkse dosis jaloersmakende foto’s van vrienden in exotische oorden, filmpjes van hondsdolle en vreemdsoortige dieren en andere spam waarvan Facebook verwacht dat ik het echt moet zien, tref ik steeds vaker een nieuwe categorie aan: verlovingsfoto’s.

De eerste verloving in mijn jaargang studenten ontketende binnen luttele minuten een reactie van zowel vreugde voor het aanstaande bruidspaar als shock. Want verloven, dat klinkt zo serieus. En hoewel we allemaal met ons coassistentbestaan toch een behoorlijk serieus bestaan leiden, ontplofte na deze foto menige groepsapp. ‘We zijn nog jong!’ riep een vriendin.

En we zijn ook nog jong. Toch voelt onze jeugdigheid soms wat bedreigd. Want jong, dat rijmt niet helemaal met het nemen van de grote beslissingen des levens. En toch, minder dan één jaar verwijderd van de eindstreep en de overgang coassistent/arts-assistent, komt het moment om belangrijke beslissingen te nemen steeds dichterbij. Het gaat om kiezen waar je later wilt wonen. Blijven we in onze studiestad of trekken we de wijde wereld in? En hoe wijd dan, in die wijde wereld? Kopen we daar een huis of huren we een geüpgradede studentenkamer? Gaan we werken binnen of buiten het ziekenhuis? In de academie of de periferie? En aan welk specialisme gaan we eigenlijk de komende fase in ons leven wijden?

Nogal wat dilemma’s werpen zich op. Zoals eerder gezegd heb ik nog een krap jaar en schuif ik deze keuzes in al mijn jeugdigheid fijn nog even voor mij uit. Af en toe besteed ik eens een hersencel aan het overwegen van mogelijkheden, maar meestal kom ik al snel tot de conclusie dat ik er nu nog niet te veel over na hoef te denken. Toch hoor ik deze eindstreepstress steeds vaker om me heen. We willen er nog niet over nadenken, maar weten ook dat we dat misschien eens wel moeten gaan doen. Ieder doet dat in zijn eigen tempo, mijn eerste vrienden zijn inmiddels getrouwd. Mijn eerste vrienden weten dat ze later huisarts, neuroloog en psychiater willen worden, en ik denk dat ze klaar zijn voor een volgende stap. Eigenlijk heb ik zelf ook wel zin om over die eindstreep te gaan. Om co-assistent af te zijn en me arts te kunnen noemen. En de overgebleven dilemma’s? Die worden vanzelf duidelijker, denk ik. Later.