Een wenselijke co

Het eerste woordje dat ik leerde toen ik uit de luiers van de bachelor kwam, was ‘initiatief’. Maar hoe ik ook mijn best deed, iedereen wilde het op een andere manier. De één wil een stille co, de ander wil dat ik meer vragen stel. De één wil de status kort, de ander een uitgebreider verslag. Ik probeer om een spons te zijn want artsen zeggen: alles opnemen en het onbelangrijke loslaten. Velen verwachten dat dit vanzelf gaat, maar het is heel lastig; je moet steeds opnieuw gewend raken aan je werkplek. Proactief zijn kost tijd en vooral duidelijkheid van je begeleider.

Men vergeet dat een coassistent niet altijd weet wat de normale gang van zaken is in een ziekenhuis. Als je net gewend raakt aan de verpleging en weet welke arts je het best kunt vermijden, word je weggerukt en op een andere werkplek gedeponeerd. Een rondleiding is afhankelijk van de andere coassistenten; de oudste co’s creëren een vangnet voor de nieuwste. Zij zijn als een oudere broer of zus die jou op je eerste schooldag begeleiden. De eerste dagen van al mijn coschappen heb ik een stressvolle woordenwisseling met de oudste co, over hoe ik mij moet voorstellen tijdens de overdracht. Als dit moment is aangebroken, knipogen ze bemoedigend naar mij. Met vallen en opstaan leer ik mijn nieuwe omgeving kennen en wat er van mij wordt verwacht. Tijdens deze periode, waarin het voelt alsof ik net leer lopen, moet ik ook nog initiatief tonen; alsof ik er al jaren werk. Ik begrijp dat er van een co die al even coschappen loopt, wordt verwacht dat zij zelfverzekerder is, maar het is intensief om steeds nieuwe collega’s te leren kennen. Iedereen vindt het toch spannend om nieuwe mensen te ontmoeten?

Met dit in gedachten las ik laatst een passief agressief artikel over coassistenten die zich niet voorstellen aan patiënten op de afdeling. Ik kon me bijna niet voorstellen dat deze schrijver zelf ooit coassistent was geweest. Wat moet ik doen als de arts van de ene naar de andere kamer rent zonder rekening te houden met mij? Geen uitleg, geen introductie... geen ruimte om mij voor te stellen! De arts begint meteen met het gesprek en ik kan nog maar net doen alsof ik een pluisje van mijn jas pluk, in plaats van dat ik een poging doe om de patiënt een hand te geven. Ik zie heus wel dat de patiënt mij vragend aankijkt, maar ik weet niet hoe ik mij tussen de monoloog van de arts moet dringen. Ik kan in deze situatie niets goeds te doen. Als ik onderbreek, ben ik te dominant en als ik stil blijf, ben ik te passief. Maar nooit ben ik de wenselijke co.

Als ik zulke co-ervaringen van anderen lees, vind ik het minder moeilijk om een spons te zijn; ik neem dit op en laat het gaan. Als ik mij laat neerhalen door elk stukje kritiek, boek ik nooit vooruitgang. Hoewel al mijn fouten onder een vergrootglas worden bekeken, onthoud ik dat ik er alles aan doe om mij te ontplooien als de dokter die ik wil zijn.

Gelukkig zijn er ook artsen die opbouwend commentaar geven; degenen die echt willen zien dat je je ontwikkelt. Het is aan de co om onderscheid te maken tussen deze vormen van feedback. Dat is niet gemakkelijk in een steeds nieuwe omgeving en het kost tijd. Bedenk dat je er in ieder geval nooit alleen voor staat; de oudere co’s, in jouw ziekenhuis of daarbuiten, zullen je altijd opvangen als je op je bek gaat.