Een tweede kans

‘Mmm, beeldende therapie. Tja, ik denk dat het belangrijker is om dit psychiatrische beeld te zien. Kom, we gaan naar het consult toe,’ hoorde ik de psychiater zeggen. Ik wilde graag meekijken bij de beeldende therapie op de dagbehandeling, maar er kwam een telefoontje tussendoor. Het ging om een man op de geriatrieafdeling die zo psychotisch zou zijn dat er geen contact mogelijk was. Ik had die patiënt de dag ervoor al gezien, dus kende het beeld al. Maar goed, ik ging mee en schreef nog snel een briefje voor de therapeut dat ik er niet bij kon zijn. Vervolgens zag ik eigenlijk niks nieuws, behalve een zuchtende psychiater die later opschreef dat het psychiatrisch onderzoek niet mogelijk was.

Twee weken later loop ik mee op de psychiatrieafdeling met opgenomen patiënten. Ik ken nog niet alle patiënten, maar heb dagelijks al van alles gehoord over hen tijdens de overdracht. Een van hen is een 35-jarige vrouw met een verslaving aan allerlei soorten designerdrugs, die ze bestelde via internet en dealers op whatsapp. En zo ging het al jaren, terwijl ze ook voor drie kinderen had moeten zorgen. Op de dag dat onze afdeling een melding doet bij Veilig Thuis, doe ik mee met de beeldende therapie, eindelijk. Ik krijg een tweede kans van de therapeut.

Acht patiënten, de therapeut en ik zitten rondom een grote tafel in het atelier. We krijgen de opdracht een naamplaatje te maken waarin we eigenschappen van onszelf verwerken. Iedereen gaat aan de slag met een wit A4’tje, stiften en krijt. Na een half uur presenteert iedereen zijn werk. De 35-jarige vrouw, die ik in mijn hoofd steevast had bestempeld als onverantwoordelijke moeder, laat haar tekening zien. ‘De donkere wolken laten mijn donkere gedachten zien; alles waar ik eigenlijk van af wil,’ vertelt ze. Ik ben verrast door haar ziekte-inzicht. Ze vervolgt: ‘En die regenboog, dat zijn mijn kinderen. Zij brengen kleur in mijn leven en blijdschap. Ik heb alles voor hen over. Nu ik hier ben, realiseer ik me hoe erg ik ze mis. Hoe erg het is wat ik gedaan heb en dat ik dat nooit meer wil. Dat ik me door die donkere wolken heen moet werken, omdat ik weer bij hen wil zijn. Het zal moeilijk en zwaar zijn, maar ik wil het doen voor hen.’ Ik ben er stil van en tegelijk voel ik een glimlach groeien op mijn gezicht. Gelukkig: ook zij krijgt een tweede kans.