Een schatkist vol verhalen
Plaats een reactieVoordat ik zelf het ziekenhuis betrad als coassistent luisterde ik met ontzag naar de verhalen verteld door ouderejaars, basisartsen en specialisten. Ik verbeeldde mij de spannende, verdrietige, mooie en blije momenten waarin zij zich hadden begeven. Momenten die ze nooit meer zouden vergeten. Wat moest dat vak toch bijzonder zijn. Ik kon niet wachten om het allemaal zelf te beleven en mijn eigen collectie aan vertelwaardige verhalen te starten.
Net begonnen aan mijn coschappen probeerde ik alles in mij op te nemen, ik was een spons. Alle potentiële verhalen moesten krampachtig onthouden worden, niks zou mij ontgaan. Terwijl ik me in het moment bevond, probeerde ik me voor te stellen of dit dan hét verhaal zou worden wat ik over tien jaar nog zou vertellen of waar ik zelf een levensles uit zou halen.
Nu, bijna 2 jaar verder, kan ik alvast concluderen dat het zo niet werkt. Beelden waarvan ik had verwacht ze misschien te vergeten, staan nog op mijn netvlies gebrand. Zo duurde mijn eerste keer schouwen van een overleden patiënt maar tien minuten, maar toch kan ik het terug halen als de dag van gisteren. Ook minder heftige beelden, zoals de gesprekken met een patiënt die mij erg deden denken aan eigen geliefde familieleden, zijn me bijgebleven.
Ik kan me niet voorstellen hoe dit na 40 jaar ervaring zal zijn. Hoe vol komt je hoofd te zitten met al deze indrukwekkende, soms emotionele, momenten en verhalen? Hoe filtert het brein de belangrijkste eruit? Misschien is dat dan ook wat voor mij de medische wereld zo interessant maakt. Iedereen heeft altijd iets unieks te vertellen. Een bodemloze schatkist vol verhalen en levenslessen. Je zou er een boek over kunnen schrijven…
Ook van Julia Leiblum- Er zijn nog geen reacties