Een monster voor de deur

In vol ornaat treed ik de kamer van een – verdachte – covid-19-patiënt op de spoedeisende hulp binnen. Want waar voor dit alles een patiënt met koorts en luchtwegklachten ‘simpelweg’ een pneumonie had, zijn ze nu ‘verdachte tot het tegendeel bewezen is’. Welkom in deze nieuwe onwerkelijke werkelijkheid.

Mondkapje, muts, bril, schort: de verpleegkundige staat in hetzelfde pakje naast mij en we vormen een compleet onherkenbaar team. Anoniem. Verscholen achter materialen waar we ons in ieder geval een beetje minder kwetsbaar door voelen. De patiënt tegenover ons daarentegen ligt er juist in al zijn kwetsbaarheid. Huilend, omdat hij niet weet wanneer hij zijn (ook zieke) vrouw weer zal gaan zien. Ik hoor mezelf nog vragen of hij misschien tussen het snikken door even diep kan doorademen, aangezien zijn saturatie flink dipt tijdens zijn verdriet. Hij kijkt me vragend aan, en ik probeer nog een beetje empathie te laten doorstralen, maar het enige wat hij ziet is mijn masker. 

Bij het verlaten van de kamer gaat het pak natuurlijk uit. En terwijl ik mijn handen aan het wassen ben kijk ik naar de materialen in de isolatiesluis: de wastafel, de desinfectiepomp, het raam. Zou het virus zich daar genesteld hebben? Zou het hier ook ‘spoken’?

De twee-armlengtes-afstandregel wordt, ook in het ziekenhuis, zoveel mogelijk gehandhaafd. Want eigenlijk onderhouden we allemaal een zekere achterdocht tegenover elkaar. Zou hij of zij zijn handen ook wel zo grondig wassen als ik? En wie weet hoe serieus men het social distancing wel of niet neemt thuis. Hoewel we als team sterk samenwerken vertrouwen we op hygiënisch gebied tegenwoordig alleen nog maar onszelf.

Terwijl we ons een paar weken geleden, toen we vrolijk bij de koffie onze vakantieplannen zaten te bespreken, deze situatie nog allerminst konden voorstellen, staat hij nu als een monster voor de deur. Het monster buiten houden gaat niet meer, ook al doet de enorme triagetent die pas is opgezet voor de ingang van de spoedeisende hulp anders vermoeden. Grappend proberen we de situatie nog enigszins luchtig te houden door te bedenken welke mogelijkheden deze ‘partytent’ voor de deur ons biedt. Een vrijdagmiddagborrel? Of kinderopvang? Maar diep van binnen zijn we allemaal nerveus over wat er nog komen gaat. De gedachte dat we straks misschien niet iedereen zouden kunnen helpen, is te groot en te angstig om te laten doordringen, maar hangt wel als een dagelijkse dreiging boven ons hoofd.

De situatie wordt van dag tot dag bekeken. We nemen de werkdagen zoals ze komen en bovenal werken we als team. De saamhorigheid is enorm. Want uiteindelijk treft dit virus ons allemaal. Het enige wat we kunnen doen is afwachten wat komen gaat. En zorgen dat we elkaar als mens en collega niet verliezen in deze gezamenlijke strijd.