Een luid zingende patiënt

Ik klom de trap op, helemaal naar de bovenste verdieping van het flatgebouw. Ik ging, met net weer een dag coschap op de psychiatrie achter de rug, eten met een vriendin. Na een hele dag op de werkvloer is zo’n trap eerlijk gezegd best zwaar. Ze stond me bovenaan al op te wachten. Toen ik er bijna was, bleef ik staan. Mijn aandacht werd getrokken door het huis van de onderbuurvrouw. ‘Huh! Wat is daar gebeurd?!’ riep ik uit.

Ze moest lachen. De deur was volledig ingetrapt en het gapende gat dat daardoor was ontstaan, was met een paar stukjes ducttape ‘dichtgeplakt’. Het was meer voor de vorm dan dat de tape echt functioneel was. Stiekem probeerde ik het huis in te kijken, maar het was te donker om iets te zien. Ik liep verder naar boven en mijn vriendin begon vol spanning te vertellen: ‘De politie is van de week gekomen! Er was zoveel overlast, alle buren hebben geklaagd.’

Ze had er al eens eerder over verteld en dit was de zoveelste keer geweest. ‘Blijkbaar is ze nu opgenomen in de psychiatrie,’ ‘O’, zei ik, ‘wat heeft ze dan?’ Ik voelde me een soort ramptoerist. Het liefst wilde ik nu alles weten: wat er precies gebeurd was, waarom ze nu was opgenomen en wat haar diagnose dan was. Met alle psychiatrische gedachten van de dag nog in mijn achterhoofd begonnen mijn hersenen vrolijk te kraken. Was er dan nu een zorgmachtiging aangevraagd of zou ze vrijwillig opgenomen zijn? ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed’, zei de vriendin. ‘Ik weet alleen dat ze nogal uitbundig gekleed gaat: altijd hoge hakken, een bontjas aan, en een o zo opvallende roze bril. En ze houdt nogal van zingen. Maar aangezien haar stem niet de allermooiste is, was dat voor de buurvrouw volgens mij de hoofdreden om aan de bel te trekken. Maar goed, ik ben benieuwd wanneer ze weer terugkomt…’

Langzaam viel er een kwartje. Roze bril? Bontjas? Zingen? Eergisteren nog kwam er op de HIC een patiënt met veel poespas binnen. Luid zingend, zonder ook maar een spoortje ziektebesef. Er was geen land mee te bezeilen. Ze wilde niet praten. In hyperactieve toestand werd ze naar de EBK, de extra beveiligde kamer, gebracht. Met zo’n drukke patiënt kon zelfs de psychiater even niks.

Ik had er nooit goed over nagedacht waar zo’n patiënt zou wonen. In een hutje achteraf misschien, dat leek me het meest logisch. Of anders in een meer alternatieve woning,  zoals een kraakpand. In ieder geval niet in het flatgebouw bij een vriendin, gewoon tussen de ‘normale’ mensen. Ik dacht erover na. Misschien was het eigenlijk toch helemaal niet zo gek dat ze daar woonde. Het cliché is waar: psychiatrie is immers overal.