Blogs
Blog

Een korte cursus bescheidenheid

Plaats een reactie

Van de week had ik weer eens een beoordelingsgesprek. Na keurig een beetje geheenenweerd te hebben met ‘hoe vond je zelf dat het ging?’ en ‘wat was jullie indruk van mij?’ (zoals het heurt), ging het over de uiteindelijke beoordeling. ‘Ga je nog voor cum laude?’ Een beetje uit het veld geslagen antwoordde ik dat dat niet per se een doel op zich was en dat ik eigenlijk geen idee had wat daar de eisen precies van waren (iets met ook ooit een keer een zes gehaald). ‘Nou dan vink ik “op verwacht niveau” aan.’

Flink mopperend en pruttelend zat ik vervolgens mijn beklag te doen over dit gesprek bij de lunch. Ik kreeg bijval van mijn medeco’s en dat is altijd lekker, als je je verontwaardigd voelt. Weer terug op de spoedeisende hulp kreeg ik een korte cursus in bescheidenheid in de vorm van twee patiënten.

Aankondiging 1: ‘man, 87 jaar, bekend met prostaatkanker, vergaat van de pijn, verdenking botmetastasen’. Van onder een van huis meegebrachte quilt kijken twee waterige ogen me aan. ‘Het doet zo’n pijn, dokter’, klinkt rasperig zijn stem. Met zijn 87 jaar hadden hij en zijn vrouw na de diagnose besloten dat hij niet meer de mallemolen in zou gaan met operaties en bestralingen. Het was goed zo. Hij had een mooi leven gehad, fantastische kinderen en kleinkinderen en hij had de top van de Alpe d’Huez bereikt. Kwaliteit van leven ging voor hem boven kwantiteit van leven.

Aankondiging 2: ‘vrouw, 63 jaar, bekend met MS, rectaal bloedverlies’. Een zwak vogeltje doet haar best zo goed mogelijk rechtop te gaan zitten, als ik de kamer binnenloop. Haar man strijkt nog even haar haar uit haar gezicht. ‘Sorry dat ik er zo bij zit, hoor!’ Verbijsterd kijk ik haar aan. Als ze even later haar dagschema laat zien op de vraag hoe het de afgelopen dagen ging, blijkt dat ze voor alle activiteiten samen met de ergotherapeut energiecodes heeft bedacht. Per dag kan ze twaalf streepjes aan, dan is haar batterij leeg. Achter douchen staan vier streepjes.

Count your blessings? Ja. Niet meer zo mekkeren? Overwegend ja. Droge ogen? Nee, dat niet. Ook al was mijn dag geenszins te vergelijken met die van de patiënten, ben ik wel vast van plan om zelf beoordelingsgesprekken ‘ooit’ anders te doen. Overal lees ik namelijk artikelen over dat coassistenten te gebrand zijn op cum laude, maar ik wil hierbij voorzichtig opperen dat dat weleens ergens vandaan zou kunnen komen…

Meer van Sabine
  • Sabine

    Sabine komt als vijfdejaars geneeskundestudent steeds dichter bij de eed van Hippocrates en geniet nu nog even van haar coschappen in haar (nog altijd te lange) witte jas.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.