Een huisbezoek om nooit te vergeten

Via hobbelige wegen verlaten we het ziekenhuis. Ik zit in een ambulancebusje met de pastoor van het ziekenhuis, een verpleegkundige, een social worker en twee andere coassistenten. Het is tijd voor een palliatief huisbezoek. We hebben inmiddels onze bestemming bereikt en stappen uit. Ik zie een grote kale vlakte, waarop hutjes staan. Ze zijn gebouwd van klei en hebben een dak van gras.

Eenmaal aangekomen bij de juiste hut zien we een patiënt met een enorm opgezette buik. Deze buik zit vol met ascites. De patiënt die we bezoeken is een jonge vrouw, vergezeld door haar moeder en dochtertje. Ze is verlaten door haar man, iets wat in Malawi veelal gebeurt op het moment dat de vrouw ziek wordt. In de differentiaaldiagnose staan onder andere schistosomiasis – een parasitaire infectie die je hier kunt oplopen –, hepatitis en de gevolgen van ‘traditional medicine’. Dit laatste is iets wat hier veel wordt toegepast, waarbij patiënten onder andere middelen krijgen die zijn gemaakt van bepaalde bladeren. Het dorp denk heel anders over de diagnose. Deze vrouw staat bekend als ‘de vrouw die al twee jaar zwanger is, maar die maar niet bevalt’. Veel dingen die ik in het ziekenhuis hier in Malawi zie raken me, maar dit huisbezoek, waar we op een zeiltje in haar hutje zitten, komt nog veel meer binnen.

We vragen hoe ze zich voelt. Ze is erg benauwd door de enorme hoeveelheid vocht in haar buik. In de koffer die we mee hebben, zitten alle benodigdheden om een ascitespunctie te doen. In totaal wordt er zo’n 8 liter vocht afgetapt. Gelukkig gaat alles goed en lucht het voor haar enorm op. Ook wordt er aandacht besteed aan spiritualiteit. We bidden met zijn allen en dan is het weer tijd om te gaan. Als we weggaan geven we haar nog een pak met rijst en wat geld.

We stappen weer in de ambulance, met een zak rijst minder en een goede daad en indrukwekkende ervaring rijker. Eén ding weet ik zeker: dit huisbezoek zal ik nooit vergeten.