Een helder hoofd

Een vriendin van mij zei ooit over haar droomspecialisme: ‘Het voelt net alsof je in een warm bad glijdt.’ Als je eenmaal gevonden hebt wat je wilt doen, ga je met een helder hoofd naar de coschappen.

Mijn laatste jaar is aangebroken, en ik heb dit moment nog niet gehad. Ik heb gedacht dat ik ’m had, maar kwam er naderhand achter dat ik het zo graag wilde dat ik het had geforceerd. Ik liep mijn coschappen zonder doel. Het werd er niet beter op, want de eerste vraag die je krijgt bij het voorstellen is: ‘Wat wil je later worden?’ Ik wist niet hoe ik deze simpele vraag moest beantwoorden. De waarheid is namelijk dat ik dat nog niet weet. Ik had nog niets gezien wat ik mijzelf elke dag zag doen.

Na emotionele sessies met de studieadviseur, diepgaande gesprekken met vrienden en een heleboel nachtelijke piekermomenten, besefte ik dat de coschappen een heel specifiek beeld geven van het artsenberoep. Ik dacht terug aan wat de arts-assistent orthopedie tijdens mijn állereerste coschap tegen mij had gezegd: ‘Acht van de tien mensen met wie ik in het cogroepje zat, zijn niet in het ziekenhuis gaan werken.’ Dat was de vroegste hint die ik kreeg, maar ik kon deze toen nog niet interpreteren. Ik was namelijk in de veronderstelling (en ik was denk ik niet de enige) dat een arts aan de slag gaat in een ziekenhuis. Althans, zo had ik dat geleerd, en daarom had ik het idee dat ik kostbare jaren verspild had aan een opleiding waarvan de uitkomst mij niet beviel. Ik vond het moeilijk om mij erbij neer te leggen dat ik niet zou gedijen binnen de muren van een ziekenhuis, iets wat ik ook eerder als feedback had gekregen tijdens coschappen. Toen zag ik dat echter eerder als belediging dan als goedbedoeld advies. 

Bovendien leek het vanzelfsprekend wat je wordt als je geneeskunde hebt afgerond: arts. Je hoeft gedurende de opleiding nooit na te denken. Alle vakken en je coschapspoor staan vast, de komende zes jaar is gepland. Daarbij word je omringd door studiegenoten die al artikelen hebben geschreven, meedoen aan een onderzoek of iets anders doen om zo snel mogelijk in opleiding te komen. Daar werd ik onzeker van, maar ik kreeg alsnog nooit de behoefte om dit te ondernemen. Ik durfde het bijna niet, maar toch dacht ik het: wil ik überhaupt wel arts worden? Deze gedachte versterkte mijn gevoel te min te zijn voor de opleiding, en daarbij kwam een onverklaarbaar schuldgevoel.

Maar wat ik ook voelde, is dat de cirkel eindelijk doorbroken was. Ik concludeerde dat het oké is als ik verder wil kijken dan het ziekenhuis; ik bezit namelijk ook een hoop kwaliteiten die buiten de CanMEDS vallen. Het bleek dat meerderen om mij heen hetzelfde dachten. Steeds meer evenementen, artikelen en podcasts kwamen online over wat je nog meer kan bereiken met een studie geneeskunde. Dat hielp mij om te beseffen dat ik ook wat waard ben als ik ervoor kies geen specialist te worden, en nu ik dat weet ga ik ook met een helder hoofd naar de coschappen.