Een galblaas om nooit te vergeten

Het blauwe pak is aangetrokken, om mijn voeten schitteren felrode klompen en een paars mutsje op mijn hoofd verstopt mijn haren. Met een lijf vol adrenaline trek ik de zware deur richting het ok-complex open.

Een lange hagelwitte gang komt me tegemoet. Al het personeel draagt hetzelfde setje, de chirurg is niet van de schoonmaker te onderscheiden. In de doolhof waarin ik me bevind, probeer ik me te focussen op de anatomie die ik de avond tevoren had bestudeerd. ‘Ductus cysticus, arteria cystica en ductus hepaticus communis’, fluister ik tegen mezelf. De grenzen van de driehoek van Calot ratelen door mijn hoofd alsof mijn leven ervan afhangt. Ik loop mijn coschap chirurgie en sta vandaag voor het eerst op ok.

Het kost me zeker drie rondjes voordat ik eenmaal doorheb hoe de operatiekamers zijn genummerd en ingedeeld. Gelukkig kom ik halverwege de arts-assistent tegen met wie ik op ok zal staan vandaag. De doorgewinterde arts-assistent vindt direct bij het binnenstappen op de kamer vrij natuurlijk haar draai. Ze tikt wat achter het computerscherm, kletst nog even met de omloop over het afgelopen weekend en zoekt haar favoriete nummer uit op de radio. Wiebelend op mijn rode klompen kijk ik toe hoe de anesthesioloog de patiënt vraagt een ‘mooie droom’ uit te kiezen, voordat hij het kapje over zijn mond doet. Als de patiënt eenmaal onder narcose is, lijkt er een nog meer ontspannen sfeer te ontstaan. De buik van de patiënt kleurt felroze, Zoutelande van Bløf dendert uit de speakers en de omloop zingt luidkeels mee.

Het team is compleet wanneer de chirurg niet veel later de kamer binnen komt wandelen. ‘Jij bent vast en zeker de co’, roept de chirurg terwijl hij mij een hand uitreikt. Zou het het wiebelen op mijn klompen zijn of de gedesoriënteerde blik in mijn ogen, die verraden dat ik hier niet thuishoor? ‘Maar Loes, dan doe jij deze lap chol lekker zelfstandig met de co, als je vastloopt kan ik altijd nog wel een jasje aantrekken.’ Mijn hart begint sneller te kloppen, ik schrik en ben blij tegelijk. Ik had me er niet op voorbereid om direct steriel te mogen staan. De arts-assistent gebaart me om naar de wasruimte te gaan, als een vrolijk klein kind huppel ik achter haar aan.  

‘Kijk, dit is de 30-gradenscoop, als je dit en dit doet dan…’ In een sneltreinvaart legt de arts-assistent uit hoe ik de camera moet vasthouden en bedienen. Ik ben de ogen van de chirurg, geen goed beeld maakt geen goed werk. Volledig in volle focus richt ik mij op het beeldscherm waar de driehoek van Calot in beeld lijkt te komen. ‘Te allen tijde het beeld centraal houden’, de woorden van de arts-assistent galmen nog altijd na in mijn hoofd. Een ingreep die een halfuur duurt, lijkt voor mijn gevoel een seconde te hebben geduurd. De galblaas is verwijderd, de camera weer opgeborgen. Ik stap uit, trek het schort van me af en lach van oor tot oor. De adrenaline kickt in. Mijn allereerste ok, de allereerste keer steriel… deze galblaas zal ik de rest van mijn studie niet vergeten!