Een briefje uit 1965

Ik tref een echtpaar op leeftijd op de spoedeisende hulp. De vrouw is vanwege een infectie op de SEH beland. Als coassistent ben ik vandaag verantwoordelijk voor haar. Voordat ik ga overleggen met de spoedeisendehulp-arts, stel ik nog de vraag of patiënte allergieën heeft. Een twinkeling verschijnt in hun ogen.

De man tovert, met enige moeite door een tremor in zijn handen, een briefje uit zijn portemonnee. In het midden zit een vouw, maar verder is het papier in goede staat. Het rafelt zelfs niet aan de randen. In een sierlijk maar onleesbaar doktershandschrift staat er iets opgekrabbeld. Ik kan nog net de woorden allergie en antibiotica ontwarren.

‘Ik heb in 1965 een allergische reactie op antibiotica gehad’, vertelt de vrouw. ‘Ik mocht nooit meer dat antibioticum slikken. En de arts schreef het op het papiertje. Ik moest het altijd bij mij houden!’

Het ontroert me dat iemand zo plichtsgetrouw het advies van de arts opvolgt en het briefje 55 jaar bewaart. Het briefje is meer dan twee keer zo oud als ik ben. En ach, ik weet nog steeds niet waar de patiënt allergisch voor is met dat onleesbare doktershandschrift, maar ik ben wel een verhaal rijker. En ook dankbaarder voor de elektronische patiëntendossiers die we nu hebben: ze werken soms absoluut niet mee, maar het is tenminste leesbaar.