Echte liefde
Lachend kijk ik hem aan. Het is lang geleden dat ik dit bij iemand voelde. Hij vertelt vol enthousiasme en ik betrap mijzelf erop dat ik hoop dat hij voorlopig niet stopt. Mijn gezwijmel wordt ruw verstoord door een bel; de tijd is om. Zoals aan het begin van de avond is uitgelegd, schuift mijn gezelschap door en maak ik kennis met een nieuw gezicht. Ik betrap mijzelf erop dat ik met mijn haar zit te spelen. Waarom weet ik niet, want dit gedrag is eigenlijk niets voor mij – tenminste, dat dacht ik.
Ik had mij nog zo voorgenomen om mij te onderscheiden van het dertien-in-een-dozijntype. Maar hoe harder ik dat probeer, des te harder ik op de clichés lijk af te stevenen. Ontspan!, denk ik bij mijzelf. Ik heb tenslotte totaal geen verwachtingen van deze avond, zo help ik mezelf herinneren. Maar wat mijn hoofd ook denkt, mijn hart flirt vrolijk door. Een bizar fenomeen eigenlijk, want zo leuk is mijn huidige gezelschap helemaal niet. Maar het idee dat mijn tafelheer ook zo over mij zou denken, vermijd ik dan weer liever. Want hoe leuk en ontspannen de gesprekjes ook ogen, ik ben mij goed bewust van het beruchte roze formuliertje waarop één enkel kruisje zal bepalen of wij elkaar nog eens gaan zien of dat we het bij deze enigszins beschamende ontmoeting laten.
Na acht rondes vriendelijk glimlachen, voorstellen, smalltalk en hier en daar wat verrassende diepgang ben ik halverwege de avond. Vermoeid plof ik neer op een stoel, het kost de nodige energie om jezelf steeds te introduceren en zo leuk mogelijk over te komen. Het meisje dat naast mij komt zitten, vraagt of ik al weet met wie ik op einddate wil. Ik merk dat ik licht paniekerig word. Ik heb werkelijk geen idee. Moet ik dat nu al weten dan? Ik heb nog niet eens iedereen ontmoet. Vrolijk babbelt buurvrouw verder. Ze vertelt in geuren en kleuren hoe ze haar zinnen heeft gezet op een van de eerdere dates die avond. Ze hebben zelfs al nummers uitgewisseld. Toe maar.
Terwijl ik mij afvraag of buurvrouw niet wat te hard van stapel loopt, gaat mijn telefoon. Mijn beste vriendin: of ik het nog overleef? Ze herinnert mij eraan dat het een unieke kans is om nu zo veel mensen te ontmoeten. Bovendien is ze er heilig van overtuigd dat ook mijn ware er vanavond tussen zit. Als ik haar stelling hardop in twijfel trek, beweert ze stellig dat een ieder die bij mij geen ‘ja’ aankruist knettergek is. Hoewel ik mij realiseer dat ze niet geheel onbevooroordeeld is, ben ik haar dankbaar voor deze peptalk.
Wat moest ik toch zonder haar?
Zeker als je je realiseert dat deze acht rondes niet plaatsvonden op één avond, maar gedurende één jaar. En het zo’n drie tot twaalf weken duurde tot de bel ging die aangaf dat het tijd was om kennis te maken met het volgende specialisme.
Sommige specialismen braken mijn hart, andere zetten mij in vuur en vlam. Toch bleken sommige daarvan al snel een kortstondige passie zodra de volgende verleiding voorbijkwam. En hoewel iedereen weet dat het niet zo rationeel werkt, vraag je je stiekem elke medische date toch wel even af of dit dan toch niet die éne is. Maar zolang je je dat moet afvragen, weet je eigenlijk genoeg. Want als het die éne is dan voel je dat gewoon.
Noem mij hopeloos romantisch, maar ik wacht nog wat langer op de ware. Op de medische equivalent van een onverwacht laat geworden avond met een goed gesprek en een goed glas wijn. Zodat ik later tegen mijn kinderen kan zeggen: kennen jullie nog dat verhaal van die onverwacht uitgelopen nachtdienst, met die uitgebreide anamnese en goede pomp propofol?
Dat was de nacht dat ik verliefd werd op het mooiste vak ter wereld.
Noem mij hopeloos romantisch, maar ik wacht nog wat langer op de ware.
Ik had mij nog zo voorgenomen om mij te onderscheiden van het dertien-in-een-dozijntype. Maar hoe harder ik dat probeer, des te harder ik op de clichés lijk af te stevenen. Ontspan!, denk ik bij mijzelf. Ik heb tenslotte totaal geen verwachtingen van deze avond, zo help ik mezelf herinneren. Maar wat mijn hoofd ook denkt, mijn hart flirt vrolijk door. Een bizar fenomeen eigenlijk, want zo leuk is mijn huidige gezelschap helemaal niet. Maar het idee dat mijn tafelheer ook zo over mij zou denken, vermijd ik dan weer liever. Want hoe leuk en ontspannen de gesprekjes ook ogen, ik ben mij goed bewust van het beruchte roze formuliertje waarop één enkel kruisje zal bepalen of wij elkaar nog eens gaan zien of dat we het bij deze enigszins beschamende ontmoeting laten.
Na acht rondes vriendelijk glimlachen, voorstellen, smalltalk en hier en daar wat verrassende diepgang ben ik halverwege de avond. Vermoeid plof ik neer op een stoel, het kost de nodige energie om jezelf steeds te introduceren en zo leuk mogelijk over te komen. Het meisje dat naast mij komt zitten, vraagt of ik al weet met wie ik op einddate wil. Ik merk dat ik licht paniekerig word. Ik heb werkelijk geen idee. Moet ik dat nu al weten dan? Ik heb nog niet eens iedereen ontmoet. Vrolijk babbelt buurvrouw verder. Ze vertelt in geuren en kleuren hoe ze haar zinnen heeft gezet op een van de eerdere dates die avond. Ze hebben zelfs al nummers uitgewisseld. Toe maar.
Terwijl ik mij afvraag of buurvrouw niet wat te hard van stapel loopt, gaat mijn telefoon. Mijn beste vriendin: of ik het nog overleef? Ze herinnert mij eraan dat het een unieke kans is om nu zo veel mensen te ontmoeten. Bovendien is ze er heilig van overtuigd dat ook mijn ware er vanavond tussen zit. Als ik haar stelling hardop in twijfel trek, beweert ze stellig dat een ieder die bij mij geen ‘ja’ aankruist knettergek is. Hoewel ik mij realiseer dat ze niet geheel onbevooroordeeld is, ben ik haar dankbaar voor deze peptalk.
Wat moest ik toch zonder haar?
Zeker als je je realiseert dat deze acht rondes niet plaatsvonden op één avond, maar gedurende één jaar. En het zo’n drie tot twaalf weken duurde tot de bel ging die aangaf dat het tijd was om kennis te maken met het volgende specialisme.
Sommige specialismen braken mijn hart, andere zetten mij in vuur en vlam. Toch bleken sommige daarvan al snel een kortstondige passie zodra de volgende verleiding voorbijkwam. En hoewel iedereen weet dat het niet zo rationeel werkt, vraag je je stiekem elke medische date toch wel even af of dit dan toch niet die éne is. Maar zolang je je dat moet afvragen, weet je eigenlijk genoeg. Want als het die éne is dan voel je dat gewoon.
Noem mij hopeloos romantisch, maar ik wacht nog wat langer op de ware. Op de medische equivalent van een onverwacht laat geworden avond met een goed gesprek en een goed glas wijn. Zodat ik later tegen mijn kinderen kan zeggen: kennen jullie nog dat verhaal van die onverwacht uitgelopen nachtdienst, met die uitgebreide anamnese en goede pomp propofol?
Dat was de nacht dat ik verliefd werd op het mooiste vak ter wereld.
Noem mij hopeloos romantisch, maar ik wacht nog wat langer op de ware.
