Durf jij nee te zeggen?

Bobby: Hoe laat doen we morgen? 16.00?
Avin: Yes, heb daarvoor een lunchdate, dus komt goed uit!

Ik scroll verder naar mijn andere whatsappgesprek.

Martina: Cutiepie! Morgen om 13.00 stond ingepland toch? Heb er zin in!

Avin: Ja ik ook! Zullen we bij Café Het Gegeven Paard afspreken?

Martina: Ja, gezellig! Tot dan!

*  pling   *

Sanne: Vind het superleuk dat je komt!

*Avin typt *

Avin: Ja heb er zin in!!! Morgenavond 19.00 toch? I’ll be there!

Patiëntverslagen typen, to-dolijst van bestuur afvinken, lunch met Martina, stad met Bobby, party van Sanne. Alles sluit mooi op elkaar aan. Wat ben ik toch een goede planner. Mijn broertje komt mijn kamer binnen. Of ik hem morgen kan helpen met een project. Ja hoor, tuurlijk help ik je! Ik schrijf het op bij mijn to do’s.

Woensdagavond en nog bijna niks afgestreept van mijn lijst. Opeens tien extra mails, verslag schiet voor geen meter op en mijn ouders klagen dat ze me nooit zien. Ik ga morgen gewoon heel vroeg opstaan. Wekker om 05.00 uur, en gaan met die banaan. O, ik heb deze hele week niet eens gesport. En morgen wordt kanen met de lunch en avondeten en party. Eigenlijk moet ik ook sporten. Vrijdag dan maar extra hard gaan op de crosstrainer.

Ik lig eindelijk in bed.

*    pling   *  Ik pak mijn telefoon.

Tim:  Morgen even bellen over sponsoring themabijeenkomst?

*Avin typt*

Avin: Tuurlijk!

Licht aan. Ik schrijf het op mijn to-dolijst. Ik kijk naar de klok. 23.56 uur. 

*    pling   *

Claudia: Avin, een van de vergaderstukken mist.  Zou je die er nog bij kunnen zetten?

Oh.. hoe kan ik die nou vergeten zijn? Die had ik er echt op gezet. Ik klap mijn laptop open en zet nog snel het extra vergaderstuk erbij. Mooi, alles geregeld. 00.05 uur. Ik zie mijn reflectie in mijn spiegel en zie hoe moe ik eruitzie. Wallen van hier tot Tokio, overal stressvlekken op mijn huid. Licht uit, dekens over me heen. Ik begin te piekeren. Ga ik het wel afkrijgen? Ik moet mijn hoorcolleges nog uitwerken. Misschien kan ik iets later afspreken. Of misschien zeg ik mijn lunchdate af. Opeens een bonzend gevoel in mijn hoofd.

Waar ben ik nou eigenlijk mee bezig?

Ik vind alles zo ontzettend leuk, en wil alles doen. Ik plan alles vol, zeg ja tegen alles. Maar soms wordt het gewoon te veel van het goede. Dan voelt het alsof ik word meegesleurd door het leven dat ik zelf heb volgepland. Ik app mijn vriendinnen. Dat ik ziek ben. Alleen tegen Bobby ben ik eerlijk; die begrijpt het.

‘Bobs, heb barstende hoofdpijn van alles en beetje stressuitbarsting van mijn wetenschapsverslag, vergaderingen, en sociale commitments allemaal en ik word er beetje gek van… eigenlijk wil ik morgen gewoon thuisblijven. Ik heb er even geen energie voor, het wordt allemaal beetje teveel zo.. Sorry, ik voel me zo’n sukkel soms.. waarom kan ik dit gewoon niet, iedereen doet het.’

* Verzenden* 

17,8 procent van de coassistenten voldoet aan de criteria van een burn-out, blijkt uit een enquête van De Geneeskundestudent. Ook de IFMSA houdt zich bezig met mental health. Denk dus niet dat je de enige bent; soms is het gewoon een beetje te veel. Coschappen, verslagen, sociale commitments, sporten. No shame in the game. Geef je grenzen duidelijk aan en zeg eens nee tegen iets: daar word je echt gelukkiger van!