Druk, druk, druk

Het bestaan van de coassistent is druk. Half 8 beginnen, 6 uur naar huis. Avonddienst, weekenddienst en feestdagen zijn voor mietjes (‘je wilt toch dokter worden?’).  Maar dat betekent niet dat je ook altijd wat te doen hebt. Het leven van de coassistent bestaat namelijk ook voor een groot deel uit wachten. Wachten op de patiënt, wachten op de aios, wachten op de specialist, wachten op het lab, de CT of de apotheek. Wachten tot je teruggebeld wordt, wachten tot ze overlegd hebben en nog heel even wachten tot na de overdracht. Hoe lager je in de medische pikorde staat, hoe vaker je op een kruk rondjes zit te draaien tot iemand tijd voor je heeft. 

Nu zou ik hier graag opschrijven dat ik mijn lege momenten vul met exotische ziektebeelden opzoeken of eindelijk de Wells-criteria uit mijn hoofd leren, maar tja…. 

Voordat je in de plots ontstane leegte te existentialistisch gaat nadenken over de lol van de hele dag in een ziekenhuis zitten, pak je vaak snel je mobiel ter afleiding. Eerst de omgeving scannen op professoren, patiënten en een overijverige anios (‘als je toch op je mobiel zit kan je mooi even de differentiaaldiagnose van een hyperkaliëmie opzoeken’) en dan kun je éven jezelf verliezen in je telefoon. Dus ben ik tegenwoordig altijd bij met het nieuws, is mijn Facebook-feed me geheel bekend, elke WhatsApp-groep bijgewerkt en heb ik Tinder al meerdere keren uitgespeeld. Iedereen is gewend dat je altijd snel antwoord op je appjes, dus als je dan een keer echt je handen vol hebt krijg je meteen op je flikker omdat je niet reageert. 

Een ander populair tijdverdrijf is koffie halen. Zie daarvoor mijn vorige blog. Als je geluk hebt zitten er een paar leuke co's op je afdeling of in het ziekenhuis. Als je als co een eigen telefoon of sein hebt, dan is een spoedconsult snel geplaatst. ‘Met dr. Van Gelder. Dr. Hanssen? Kunt u zich met spoed melden op afdeling D2 bij de koffieautomaat? Dank.’ Mocht je tijdens een oersaaie microbiologiebespreking opeens een coassistent druk telefonerend weg zien lopen, dan weet je wat ie gaat doen.

Soms wil je graag de indruk wekken dat je druk bent. Om die ene anios te ontwijken die altijd probeert al zijn ontslagbrieven naar de co af te schuiven. Of die ene oogarts die altijd een co op zijn poli wil maar ook altijd twee uur uitloopt op vrijdagmiddag. Mijn tactiek is om met snelle pas en een doelbewuste uitstraling voorbij te lopen. Je gaat weliswaar voor de derde keer vandaag richting de koffieautomaat op de 6e, maar het ziet eruit alsof je de wereld aan het redden bent. Mocht je per ongeluk oogcontact met iemand maken dan knik je vriendelijk doch gedecideerd en versnel je je pas. Werkt meestal. Zelden vraagt iemand zich af wat ‘de co’ de hele middag gedaan heeft.

Maar de tijden veranderen: van junior co naar senior co en binnenkort semiarts. Ik heb het vermoeden dat ik binnenkort met weemoed terug zal denken aan de lange middagen met je medeco’s aan de pingpongtafel (van de kinderafdeling), zonder dat er een haan naar kraaide…