Droombaan

‘Studeer je geneeskunde? Wat leuk! En wat voor arts wil je worden?’ Tijdens mijn bachelor zei ik altijd: ‘Geen idee, dat zie ik later wel’. Inmiddels, met nog een jaar te gaan, heb ik wel een idee.

Ik denk dat kindergeneeskunde het beste bij mij past. Niet alleen omdat kinderen zo leuk zijn. Ik vind de fysiologische ontwikkeling van kinderen enorm boeiend, en ook de uitdaging om bij elke patiënt een persoonlijke benadering te kiezen, en... en... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Helaas. Want er is een overmaat aan leergierige, enthousiaste jonge artsen (in spe) zoals ik, die ook kinderarts willen worden.

Volgens het Capaciteitsorgaan is het aantal basisartsen op zoek naar een opleidingsplek in zeven jaar met een derde toegenomen. Geen verrassing, want er worden nu eenmaal meer artsen opgeleid dan dat er opleidingsplekken beschikbaar zijn. Het gevolg is een harde concurrentiestrijd. En dat is tijdens de studie al voelbaar: beroepskeuze begint eerder dan ooit en vanaf de master draait alles om die opleidingsplek. Zo had het Nationaal Coassistentencongres de ‘Hoe kom ik in opleiding?’-dag. Zo’n 700 coassistenten die ook op het zonnige strand van Egmond hadden kunnen liggen, zaten die dag braaf naar opleiders te luisteren. Allervriendelijkste opleiders, die doodleuk vertelden hoe lang de opleiding duurt. En dat je vooral je hárt moet volgen. Duh. Maar dat gaat niet zo gemakkelijk!

We worden aan de ene kant opgejaagd om geweldige cv’s op te bouwen en keihard te werken naast de coschappen, maar aan de andere kant ook zo klein gehouden. Voor het regelen van een semi-artsstage bijvoorbeeld, word je op mijn universiteit vastgelegd op één startdatum, een lijstje vaste ziekenhuizen en termijnen waarbinnen je mag solliciteren. Een hoop voorschriften, met weinig ruimte voor eigen inbreng. De kans op een mooie opstap naar je eerste anios-plek is hierdoor sterk afhankelijk van toevallige factoren, zoals beschikbaarheid. En mocht dit toeval in je voordeel werken, dan blijkt je plek alsnog gekaapt door een student die zich stiekem al anderhalf jaar van tevoren heeft gemeld. Mag niet, werkt wel, kennelijk. Ook voor andere ‘opstapjes’, zoals je keuzestage en je algemene coschap, geldt dat je vooral geluk moet hebben, of lak aan de regels.

Nadenken over je toekomst? CV-building? Doen we allemaal! Nu zijn universiteiten en opleiders weer aan zet. Geef studenten een reëel beeld van die toekomst, inclusief obstakels. Geef ons de ruimte om er wat van te maken. Creëer voor mij een eerlijke kans op de baan van mijn dromen.