Dokter Klomp
Plaats een reactieWe schrijven het jaar 2021. Na twee jaar theorie is eindelijk het moment daar om het voor het eerst in de praktijk mee te maken. De eerste dag op de ok betreed ik in een blauw harnas van ok-kleding en goede zin. Het laatste advies dat ik kreeg voordat ik de arena betrad, was allerminst geruststellend: ‘Heb je wel gegeten? Want als je gaat flauwvallen, moet je dat wel zeggen, anders val je namelijk op de patiënt.’
Na de eerste operaties blijkt dat het flauwvallen mij waarschijnlijk niet gaat overkomen. Ik ben gefascineerd door de geroutineerde systemen, de taakverdeling en de manier waarop de anatomie zo duidelijk te zien is. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik, na vijf cholecystectomieën meekijken, niet meer zo bezig ben met waar de driehoek van Calot nou precies zat, en mijn gedachten beginnen wat af te dwalen.
Voor het coschap heb ik enkele andere adviezen meegekregen: ‘Stel jezelf voor aan iedereen met wie je gaat werken en zorg dat je zo snel mogelijk ook de namen van de artsen kent.’ Dit advies heb ik uiteraard zeer ter harte genomen, en zo ken ik in de eerste week de meeste namen en gezichten.
Een schuivende sluisdeur haalt mij uit mijn op 20 procent functionerende gedachten. Ik zie een arts binnenlopen die ik nog niet eerder heb gezien. Het viel me al eerder die dag op dat de meeste artsen hun naam op hun klompen hadden geschreven. Met een vlugge blik op het schoeisel zie ik rechts ‘Klomp’ staan. Gek, van deze arts heb ik nog niet eerder gehoord. Op de linker klomp luidt de voornaam ‘Leen’.
Ik hoop dat jullie als lezers sneller doorhebben dan ik dat de namen op de klompen enkel en alleen weggaven dat deze arts die dag zijn eigen klompen kwijt was. Het moment van verstandsverbijstering gaf mij het beste advies van de dag: ‘Neem jezelf nog maar niet al te serieus.’
Ook van Sophie Lekkerkerker- Er zijn nog geen reacties