Blogs
Blog

Doelloos kijken

Plaats een reactie

Ter afsluiting van mijn coschap huisartsgeneeskunde kreeg ik van mijn opleider een boekje: Doelloos kijken. En niet alleen dat, ook de tip de titel van het boek nooit in praktijk te brengen als het om patiënten gaat. Ter info: deze tip was geen onderdeel van haar feedback op mijn handelen, denk ik. De titel van het boekje kwam kortgeleden spontaan weer in me op toen ik een dagje SEH meedraaide. Ik zal je uitleggen waarom.

Via de huisarts zou zich een mevrouw presenteren die al fietsend met haar hand tussen haar stuur en een muurtje was gekomen. Aan ons het vriendelijke verzoek de hand weer op te lappen. Omdat het op de SEH zo rustig was dat een dove een speld zou kunnen horen vallen en de huisarts al aankondigde dat de voorgeschiedenis van mevrouw niet geheel blanco was, doken we met z’n allen (de verpleging, de arts-assistenten en ik) gauw het dossier van mevrouw in. Hadden we mooi wat te doen en konden we ook eens laten zien wat goede voorbereiding is.

Na de verpleegkundige check van de vitale parameters mocht ik met een van de assistenten mee om de hand te beoordelen. Onderweg prentte ik mezelf nog in: heeft ze haar rechterhand bezeerd, dan schud ik haar de linkerhand; heeft ze haar linkerhand bezeerd, dan stel ik me voor zonder handje. Om dit te kunnen begrijpen, moet je weten dat in het dossier van mevrouw meermaals stond vermeld dat haar rechterarm en -hand volledig verlamd waren.

De linkerhand had een stevig verband, iets rood al zelfs, en op basis van mijn algoritme stelde ik me dus voor met alleen een groet, naam en functie. De arts-assistent keek me vragend aan en stak toen zijn hand uit om zich ook voor te stellen. ‘Ik zou je graag een hand schudden’, zei mevrouw, ‘maar links doet het nu even niet en rechts is verlamd.’ Schaamte. Omdat de wond toch best indrukwekkend was, werd de specialist naar de SEH gebeld. Niet veel later stapte hij binnen. ‘Nou, gelukkig heeft u uw linkerhand bezeerd en kunnen we in ieder geval nog een goede hand schudden’, zei hij om het ijs te breken. ‘Mijn rechterhand is verlamd’, gaf ze terug. Diepe schaamte. Een enkele minuut daarna schoof ook een tweede arts-assistent aan; die wilde ook wel even spieken bij zo’n grote wond. ‘Ik stel me even zo aan u voor hoor’, zei hij, terwijl hij zwaaide (gelukkig, dacht ik), ‘maar uw rechterarm ziet er wel heel flexibel uit, zoals u nu zit.’ En mevrouw probeerde voor de derde keer duidelijk te maken hoe de vork in de steel zat. In alle rust, maar wel met de kanttekening dat de verlamming toch wel ergens in haar dossier zou moeten staan. Zeer diepe schaamte.

Nooit doelloos kijken als het om patiënten gaat, was de tip. Een tip die blijkbaar meer mensen kunnen gebruiken dan ik alleen – en daarom geef ik hem graag door! Doe nooit je ding zonder doel. Kijk nooit (in het dossier) zonder te zien. Hoor nooit zonder te luisteren. Handel nooit zonder te helpen. Hand erop?

lees ook
  • Trude

    Trude is recent afgestudeerd en werkt nu als arts-onderzoeker Kinderneurologie. Nog regelmatig blikt ze terug op haar coschap-ervaringen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.