Blogs
Blog

Docendo discitur

Plaats een reactie

Men leert door te onderwijzen: het motto van de faculteit Geneeskunde in Boekarest. Een stelling die geen bewijs behoeft. Iedereen die ooit heeft lesgegeven, of zelfs maar een presentatie moest geven, weet dat je een onderwerp pas begint te doorgronden als je het aan een ander uit moet leggen. Dit axioma deed me de afgelopen week ook aan iets anders denken: de persoon van onderwijzer.

Op dit moment ben ik coassistent bij dermatologie. De artsen geven allemaal uitstekende begeleiding, maar er is er één die daarin uitblinkt. Zij is zowel met patiënt als student uitermate geduldig en beschikt daarnaast over een zeldzaam talent voor lesgeven. Zelfs de meer passieve studenten doen gemotiveerd mee. ‘Domme vragen zijn er niet’, zegt ze, en ze is een van de weinigen die het echt meent.

Sommige co’s die de specialisatie in dat ziekenhuis al achter de rug hebben vertelden mij dat ze, voornamelijk vanwege het enthousiasme van de artsen, nu overwegen om dermatoloog te worden. En plotseling besefte ik wat een gigantische rol de docent (in brede zin) speelt. Want hoe vaak hebben we niet juist het tegenovergestelde beleefd? Hoe vaak werd ons verteld dat je alles mag vragen om vervolgens voor dom uitgemaakt te worden als je dat werkelijk deed? ‘Ik weet nog niet wat ik wil doen, maar ik weet al wel dat ik nooit en te nimmer nefroloog word!’ Ik hoor het mijn collega nog zeggen.

Ik denk ook aan de middelbare school. De geschiedenisleraar was (vonden wij) een tiran. Als je laat was, kon je maar beter helemaal niet meer binnenkomen. En als je iets niet begreep, kon je maar beter je mond houden. Als er iemand het talent had om een ander van zijn onverbeterlijke domheid te overtuigen, was deze man het. Met moeite haalde ik zesjes; eens zelfs een vier. In het vijfde jaar kregen we een nieuwe docent. De passie voor zijn vak – niet alleen geschiedenis, maar ook het doceren – straalde van hem af. Hij zweepte ons op met oneindige verhalen door het verleden. Zelfs de bètastudenten luisterden aandachtig. Ik haalde een negen.

Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Een snauwende docent is geen excuus voor een slecht cijfer. Maar toch rust er een buitengewone verantwoordelijkheid op de schouders van de onderwijzer. In het derde jaar geneeskunde was er een hoogleraar klinische pathologie die mij deed denken aan die nieuwe geschiedenisleraar. Hij was niet eens de beste spreker, maar hij sprak zo bevlogen over zijn vak dat ik even overwoog om ook maar patholoog te worden. Je wilde van hem leren; je wilde als hem zijn! In onze ogen werd hij letterlijk vereenzelvigd met zijn vak. Dit is het juk dat elke docent draagt: gelijkstelling aan zijn of haar vak. Wij die nu nog onder het studentendak kunnen schuilen, doen er goed aan dit te onthouden, want straks zijn wij degenen die één worden met ons vak in de ogen van een argeloze co.

lees ook
  • Liviu

    Liviu is geboren in Roemenië maar getogen in Nederland. Hij studeert nu geneeskunde in Boekarest. Voor Arts in Spe schrijft hij over zijn ervaringen aldaar en de naderende overstap van student – hij is zesdejaars – naar arts.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.